Ja, dat is een goede vraag, hoe kan pijn, verdriet, angst, of een trauma wat misschien al dertig jaar oud is, nog zo opspelen en voelen alsof het vandaag ontstaan is. Om deze vraag te kunnen beantwoorden moeten we even een paar omweggetjes maken, er spelen namelijk nogal wat factoren mee….
Eerst even naar het brein. Jouw brein is op het vlak van denken vanaf het allereerste begin bezig met drie dingen:
opslaan,
verbinden en
reproduceren.
Opslaan van waarnemingen inclusief alle bijbehorende gevoelens,
het verbinden van die waarnemingen inclusief bijbehorende gevoelens met wat er al eerder opgeslagen was inclusief bijbehorende gevoelens,
en bij de juiste prikkeling het reproduceren van wat opgeslagen is inclusief de bijbehorende gevoelens.
Je zou kunnen stellen dat door het voortdurend één voor één opstapelen van de waarnemingen inclusief de bijbehorende gevoelens in jouw brein en lichaam, er een chronologie ontstaat en door deze chronologie ontstaat een soort van tijdsbesef, dat besef zijn we “tijd” gaan noemen.
Als gisteren niet in en door ons eigen brein opgeslagen zou zijn, zou gisteren voor ons niet bestaan.
De meeste mensen hebben zich sterk geïdentificeerd met wat het brein doet en laat zien.
Er zijn zelfs wetenschappers die beweren dat ons brein letterlijk alles bepaald.
Het gevolg van deze identificatie met de chronologische volgorde van gebeurtenissen en gevoelens die dat brein heeft opgeslagen, heeft dus een identificatie met de tijd tot gevolg.
Je kunt de identificatie met je brein doorbreken.
Bijvoorbeeld door het besef dat je veel meer bent dan je brein omdat je brein niets anders is dan een soort autonome schakelkast bijvoorbeeld tussen alles wat al opgeslagen is in dat brein en alles wat je hier en nu ziet, voelt en ervaart, je bewustzijn, je lichaam.
Dan ga je je brein weer zien als een orgaan wat doet wat het moet doen, net zoals je lever, je longen, je hart, die ook gewoon doen wat ze moeten doen.
Je bent je brein niet, je hebt een brein.
Door de de-identificatie met je brein aan te gaan, ga je feitelijk ook de de-identificatie met de tijd aan.
Als je de tijd los laat is alles hier en nu, je verleden, je toekomst, je bent alleen nog maar hier en nu, het is allemaal hier en nu. Maar zolang we geïdentificeerd blijven met ons brein, zitten we gevangen in de tijd, dan is er een verleden, is er een toekomst en is er een hier en nu.
De de-identificatie met je brein en de tijd kan door ziekte en ongelukken ontstaan maar kan ook spontaan gebeuren.
Zo wordt over het algemeen de wachttijd bij of voor dingen waar je erg bang voor bent heel anders ervaren dan de tijd als je iets aan het doen bent wat je heel fijn vindt.
De tijd kan volledig wegvallen als je geconcentreerd bezig bent met iets, bijvoorbeeld het lezen van een boek, een goeie film, een goed gesprek, sporten of autorijden.
De grootste tijd wegval beleven we echter tijdens het slapen gaan.
We vallen in slaap en voor ons gevoel worden we na een paar minuten weer wakker terwijl er dan soms vele uren verstreken zijn.
Ook in onze dromen speelt de tijd eigenlijk geen rol en schieten we van de ene periode moeiteloos naar een andere periode, zijn dan hier en een seconde later weer daar.
Tijdens onze dromen zijn we ongebonden in tijd en in vorm.
De beleving van tijd ontstaat dus feitelijk in ons eigen brein en ontstaat dus door het voortdurend opslaan van waarnemingen inclusief de bijbehorende gevoelens.
Is de tijd dan alleen een beleving in en van ons brein, nee, dat kun je zo niet stellen.
We hebben hier te maken met het waarnemen van verschillende niveaus van ons bestaan waarop verschillende zaken zich afspelen en door verschillende aspecten van ons wezen worden waargenomen.
Daar gebruiken we ook verschillende instrumenten voor zoals ons brein,
ons gevoel,
onze intuïtie,
ons weten,
ons lichaam,
onze zintuigen,
en ieder mens doet dat ook weer op verschillende wijze.
Het is daarbij ook goed te beseffen dat een waarneming in het hier en nu, een geluid, een beeld, een gevoel, een geur, ook tijd nodig heeft om in ons brein herkend, verwerkt en opgeslagen te worden.
We lopen daardoor hoogstwaarschijnlijk zelfs nog achter de feiten aan met dat wat we hier en nu noemen.
Een grappige gedachte, we lopen er altijd achter aan.
We zijn zelfs te laat voor het hier en nu.
Op het moment dat wij het hier en nu beseffen, is het feitelijk al voorbij, we zien en voelen dan feitelijk het verleden.
Het enige aspect van ons wezen dat wél zichtbaar en voelbaar onderhevig is aan de tijd, is het materiële aspect van ons wezen, ons lichaam.
Ons lichaam, net als alle materiële dingen van de wereld, ontstaat, groeit, bloeit, vervalt en sterft en verdwijnt uiteindelijk.
Maar al het andere, emoties, gevoelens, denken, bewustzijn, die hebben eigenlijk niets met de tijd te maken, die hebben hun bestaan in een tijdloos en een non-materieel niveau.
Terug naar de vraag: waarom kan oud zeer nog zo overweldigend zeer doen?
Wat we nu weten is dat op het gebied van emoties en gevoelens de tijd niet bestaat, die bestaat slechts als idee in ons brein.
Een ander feit is dat wij als gebruiker van het brein vrij snel vergeten wat het brein allemaal heeft opgeslagen aan waarnemingen en bijbehorende gevoelens.
Wij als gebruiker vergeten het meeste weer maar het brein zelf kan niets vergeten, wat er in zit, zit er in, wat waargenomen en opgeslagen is, is waargenomen en opgeslagen.
Als wij als gebruiker van ons brein dus niet meer volledig weten wat er allemaal in zit, hoe bewust zijn we er dan van als dat wat we vergeten zijn geprikkeld of aangeraakt wordt waardoor het brein die zaken gaat reproduceren, weer terug haalt in beleven en voelen?
Wij pikken over het algemeen alleen de hele leuke, ontroerende, pijnlijke, angstige en wat zwaardere zaken op en besluiten dan om het terug te stoppen of te uiten en aan te gaan, maar we missen natuurlijk enorm veel van het totaal dat geprikkeld wordt en in beweging komt… hooguit ervaren we daarvan wat onrust of spanning, maar daar blijft het vaak ook bij.
Nou klinkt het voorgaande misschien redelijk abstract, maar ik denk dat we allemaal wel momenten hebben waarop we onrust ervaren zonder dat te kunnen duiden, of dat de tijd even wegvalt of niet overeenkomstig is met onze gevoelens of belevingen.
Zoals ik al eerder aangaf, door de opstapeling van feiten en bijbehorende gevoelens ontstaat een chronologie die we tijd noemen, daardoor lijken belevingen en gevoelens van bijvoorbeeld onze kindertijd langer dan één seconde geleden.
Maar dat is dus alleen in ons “feiten brein” zo, in ons “gevoelsbrein”, in onze gevoelswereld, is dat dus niet zo, daar bestaat de tijd niet echt.
Hierdoor kan oud zeer niet oud zijn, hierdoor is de leeftijd die wij aan gevoelens geven slechts een brein ding en heeft hooguit met de feitelijkheid van het gebeuren te maken maar heeft niets met het bijbehorende gevoel te maken.
De leeftijd die wij aan gevoelens geven is fictief, een gevoel heeft niets met tijd te maken dus oude gevoelens bestaan niet, oud zeer bestaat niet.
Oud zeer is gewoon zeer, oude gevoelens zijn gewoon gevoelens.
En dat de tijd gevoelens doet verminderen is ook niet waar.
De tijd doet dat niet, maar dat doen we zelf door toch stapje voor stapje de ladingen van gevoelens af halen door er wel over te praten, te huilen, er mee bezig te zijn.
Ook al doen we dat achter gesloten deuren.
Zelfs als we gevoelens onderdrukken, doen we er iets mee en veranderd de lading er van.
En een gevoel zonder lading nemen wij niet waar, spelen geen rol, hebben wij geen last van.
Hoe meer wij gevoelens die in beweging zijn gekomen ontdoen van hun lading, hoe minder gewaar we er van zijn.
En gevoelens ontdoen van hun lading doen we door middel van er over praten, schrijven, schilderen, muziek maken, het toelaten van emoties!
Een emotie is de ontlading en ontkrachting van een gevoel.
Wat ook opvalt is dat denken we echt in en met ons hoofd doen, gevoelens nemen we echter in ons hele lijf waar, en met name in ons buik en keel gebied.
En als we een gevoel via een emotie ontladen en ontkrachten dan doet daar ons hele lichaam in mee.
Onze taal verwijst daar ook naar:
een brok in je keel (bij angst of ontroering),
een steen op je maag (als iets zwaar is voor je),
vlinders in je buik (verliefdheid,
verwachtingen),
wat heb je op je lever (waar zit je mee).
Ook in het chakra systeem worden de chakra’s die met gevoelens en emoties te maken hebben in het buik gebied geplaatst.
Dus de opslag aan de beleving van een gevoel zit in je brein, maar het gevoel zelf, de beweging van gevoel ervaren we in ons hele lijf.
Er speelt nog een aspect een grote rol in dit alles.
Naast het denken is het in balans brengen/houden van het lichaam ook een taak van het brein.
En onverwerkte gevoelens blijven die balans verstoren net zo lang tot ze verwerkt zijn.
Dus angsten, pijnen, teleurstellingen, verdriet, woede, en soms het proberen te onderdrukken daarvan, zijn allemaal energieën die in de weg staan van balans, van rust en ontspanning.
Als er geen rust en geen ontspanning is, dan is er dus onrust en spanning, dus adrenaline, het lichaam staat klaar om weg te rennen of te gaan vechten.
Hier wil ik volgende keer even op door gaan, dus deel 2 komt eraan……