Psychische aandoeningen en stigma in combinatie met werk…

 Na twintig jaar psychose had ze ook zo’n twintig verschillende diagnoses in haar medisch dossier staan.
Elke volgende psychiater en psycholoog wist het natuurlijk beter dan de vorige en plakte er uiteraard weer een nieuwe diagnose overheen inclusief bijbehorende medicatie.

Zo kreeg zij steeds meer stempels op haar voorhoofd en lag na een paar jaar onze medicijnkast stampvol met medicijnen en medicijnen ter onderdrukking van bijwerkingen van medicijnen. Helaas, het was allemaal zonder duurzaam resultaat.
Na al die diagnoses en medicatie was het uiteindelijk wel duidelijk voor haar. Ze ging geen moeite meer doen om goede hulp te zoeken want haar ziekte was volgens één van de diagnoses niet te genezen. Ze ging ook geen moeite meer doen om werk te vinden want volgens één van de andere diagnoses was ze niet in staat om te werken.
En na onze scheiding deed ze ook geen enkele moeite om ook maar iemand in haar nabijheid toe te laten want volgens weer een andere diagnose was ze ook niet in staat om een relatie te kunnen onderhouden.

Kortom, het begon met een gecompliceerde geboorte van onze zoon, het gevolg was een postnatale depressie en dat werd na een paar maanden een psychose, en uiteindelijk werd het een “volkomen ongeschikt voor alles” verklaring.

Het ergste van alles, onderschat de invloed van een diagnose niet, zij geloofde het allemaal.
En dat geloof ontnam haar uiteindelijk elke motivatie en dus ook elke kans en ruimte om ook maar iets ter verandering of verbetering aan te pakken. Drank, roken, medicijnen, ontroostbaar verdriet, diepe wanhoop, eenzaamheid en hopeloosheid, ik vermoed dat dat uiteindelijk haar leven heeft beëindigd.
We weten overigens niet of het echt opzettelijk was of per ongeluk iets teveel drank, medicijnen, pijn en wanhoop. Feit is dat ze er opeens niet meer was en dat was voor alle betrokkenen een diepe schok.

Vermoedelijk stond op haar overlijdensactie zoiets als: “overleden door psychiatrische problematiek”.  Maar door psychiatrische problematiek gaan mensen niet dood. Het aantal mensen dat jaarlijks overlijdt door suïcide mag je dan ook aanzienlijk verhogen met de “dood door psychiatrische problematiek” gevallen.

Waren die diagnoses dan helemaal fout, zagen al die psychiaters en psychologen het allemaal verkeerd? Nee, volgens het “heilige” handboekje van de heren specialisten, de DSM5, hadden ze allemaal gelijk.
De combinatie van symptomen spraken voor zichzelf en daar rolde als vanzelf elke keer weer een diagnose uit, zelfs een kind kan deze was doen. Haar gedragingen, gedachten en gevoelens waren niet meer te volgen en we hadden het allemaal in de gaten als die psychose zich weer aandiende.

Wij zagen de symptomen ook. Volgens de DSM5 hadden ze allemaal gelijk, elke keer weer. De diagnose werd gesteld en daar kwamen vervolgens de persoonlijke meningen en opvattingen van de diagnosesteller bij. En die varieerde van dat we van alles gaan proberen om tot verandering c.q. verbetering te komen tot ga maar scheiden want dit komt nooit meer goed.
Vervolgens kwamen de medicijnen, de doorverwijzingen naar observatie, opname,  paaz, therapie, dagbehandeling of wat dan ook. Maar ook daar geen duurzame oplossing, verbetering of verandering voor haar.

 

De oorzaken waardoor zij elke keer in die heftige vorm van verwarring schoot lagen diep in haar bewustzijn verscholen en lieten zich niet zomaar pakken en veranderen. Maar helaas doet de reguliere medische wetenschap niets met het bewustzijn omdat het bewustzijn als een bijproduct van breinwerking wordt gezien en in hun benadering dus nooit een oorzaak kán zijn. Dat bewustzijn een bijproduct van breinactiviteiten zou zijn is overigens nooit ergens wetenschappelijk aangetoond. Dat is slechts een gemakzuchtige aanname en door die aanname konden en kunnen de werkelijke oorzaken van een psychose niet/nooit gevonden worden. Als je nooit zicht krijgt op de werkelijke oorzaken van een psychose is het gevolg dat je dan maar wat gaat doen in de hoop dat het iets zou veranderen of zou oplossen. En zo huppelen de specialisten van de ene diagnose naar de andere, van het ene medicijn naar het andere, en maar hopen dat iets ook echt iets gaat doen. Maar zomaar iets doen in de hoop dat het iets doet is vaak zwaar onderhevig aan de wetten van Murphy en lukt vaak niet. 

 

We hebben zelf ook verschillende richtingen onderzocht. Ik ben zelfs in India op onderzoek geweest en we hebben de top van spiritueel Nederland over de vloer gehad. Dat leverde wel een hoop nieuwe inzichten op maar ook daar voor haar helaas geen duurzame oplossingen, veranderingen of verbeteringen.

 

Voor mij wel, de kennis en inzichten die ik toen kreeg waren voor mij het startschot om echt op onderzoek uit te gaan. Ik wilde weten wat een psychose was, hoe dat werkte en waarom en waarvoor zij, ik en onze kids daar mee te maken kregen. Een ziekte, aandoening of stoornis heb je nooit alleen en ons gezin was daar geen uitzondering in, we hebben allemaal zwaar geleden onder deze psychose. Tegen alle reguliere medische meningen en overtuigingen in was ik vanaf het begin overtuigd dat een psychose wel te overwinnen is, dat er wel oplossingen zijn, dat er wel verbeteringen mogelijk zijn. Ook haar dood heeft daar niets aan afgedaan. Het is toch te gek voor woorden om ervanuit te gaan dat zo’n diep en intens lijden geen enkele betekenis, zin en doel zou hebben. Daar heb ik mij nooit bij neer kunnen leggen…

 

We zijn nu 37 jaar verder en mijn leven heeft al die tijd in het teken gestaan van het vergaren van kennis en inzichten om die overtuiging te kunnen onderbouwen. En ja, ik weet het nu, ik weet wat een psychose is, ik weet hoe het leven werkt, wat de oorzaak, de zin en betekenis van het lijden is. Wat ik ook weet, en dat heb ik op de meest harde wijze moeten leren, is dat ik het lijden van de ander niet kan stoppen, oplossen of veranderen. Ik kan hooguit die ander helpen om dat zelf te doen. En dat is waar mijn leven nu om draait. Ik deel alles wat ik geleerd heb uit aan iedereen die daar behoefte aan heeft. Ik heb een eigen visie op het leven en het lijden in dat leven ontwikkeld. Dat heeft tot nu toe vier boeken opgeleverd, ik heb een eigen bedrijf (Blijvend anders) opgericht om die kennis en inzichten te kunnen uitdelen en wat dat betreft heb ik het lijden daadwerkelijk om kunnen zetten in een leren. Haar lijden en haar dood  is niet voor niets geweest, alles wat ik nu kan en doe is daar uit voortgekomen. En dat proces is nog niet klaar, er gaan nog meer stappen komen.

 

De volgende stap waar ik nu mee bezig ben is om mijn visie met bestaande visies te verbinden om gezamenlijk tot effectieve en duurzame oplossingen te komen zodat al dat diepe en intense lijden kan stoppen, en daar geloof ik nog steeds volledig in. Een psychose is geen eindproduct maar een onderdeel van de weg naar verlichting van zwaarte. In mijn beleving is het nu de hoogste tijd om kijkend naar de oorzaken van bijvoorbeeld een psychose, naast genetische, erfelijke en omgevingsfactoren ook het individuele bewustzijn, beter beschreven, de individuele bewustzijnslijn, te gaan betrekken. De individuele bewustzijnslijn is namelijk de werkelijke oorzaak van fysieke, psychische en psychiatrische problematiek.
De individuele bewustzijnslijn is waar ieder mens uit geboren wordt en is als het ware de voedingsbodem waarop het huidige leven en beleven op terechtkomt. Die voedingsbodem bepaald wat zal groeien en wat niet. Dat de individuele bewustzijnslijn de bepalende factor is, is een nieuwe invalshoek en zal nog een hoop tegengas te verduren krijgen maar dat is goed, hoe meer tegengas hoe duidelijker het zal worden, en uiteindelijk zullen de resultaten van deze benadering in de praktijk het uitwijzen.   

   Rob Droog