Als de juiste hulp uitblijft……

De voorbeelden die zo nu en dan langskomen met betrekking tot psychisch lijden zijn vaak heftig en schrijnend. Bijvoorbeeld redelijk jonge mensen die al jaren het leven niet meer kunnen verwelkomen en liever dood gaan dan verder leven.
Dan komt daar steevast achteraan dat ze al jaren allerlei vormen van hulp en begeleiding hebben gehad.
Echter gaat het dan over hulp en begeleiding die terugval of stagnatie blijkbaar niet heeft weten te voorkomen en vooruitgang niet heeft weten te bewerkstelligen.

Blijkbaar is niets en niemand in staat geweest om hulp te bieden waardoor deze mensen bijvoorbeeld wél iets van zinvolheid, betekenis, groei, kansen en ontwikkelkansen hebben kunnen vinden in het dagelijkse leven en beleven. Zinvolheid en betekenis zoals verbondenheid met zichzelf of met de essentie van leven.

Blijkbaar is er dan ook niemand in staat geweest om die mens te helpen om bijvoorbeeld wel iets van licht en liefde te kunnen gaan ervaren in en voor zichzelf en, in en voor het leven.
Misschien is er zelfs niemand in staat geweest om bijvoorbeeld heel basaal eerst maar eens een duidelijke uitleg te geven over hoe gevoelens werken en hoe oud die gevoelens kunnen zijn.
Hoe gevoelens vragen om ontmoeting en erkenning in plaats van bevechting en onderdrukking…
Ik noem maar wat….

Als mijn auto na reparatie nog steeds niet wil starten, dan heeft de monteur zijn werk niet goed genoeg gedaan, punt uit.
Dan kun je inderdaad zeggen dat een mens vele malen complexer is dan een auto, maar punt is dat een goede monteur problemen effectief en duurzaam moet weten op te lossen.
Als hij het zelf niet kan, hij dan hulp haalt of doorverwijst.
Een prutser blijft door prutsen.
Daarmee veroorzaakt hij dat jij volgende week, met exact hetzelfde, of een soortgelijk probleem weer op de stoep staat bij die garage.

Als psychisch lijden niet is opgelost dan is de wijze van hulpverlening niet adequaat genoeg geweest.
Als dat het geval is, dan moeten hulpvrager en hulpverlener durven toegeven dat de behandeling niet aanslaat of niet werkt.
En dan niet richting  ‘uitbehandeld’  doorstrompelen, maar stoppen en samen op zoek gaan naar een wel passende behandeling.
Dat gebeurt wel, maar alleen binnen het eigen afgebakende speelveld van de behandelaar en zijn of haar vakgenoten.
Hierdoor vinden er vaak alleen maar herhalingen van zetten.
Doorverwijzen naar een totaal andere invalshoek of benadering is blijkbaar ‘not done’.
Dus uitbehandeld is uitbehandeld in de ruimte en vanuit het perspectief van de behandelaar en als die behandelaar heel strikt is in zijn of haar vakgebied, dan is uitbehandeld een totaal verkeerd eind oordeel.

Uitbehandeld wil meestal zeggen: ‘wij in ons vakgebied weten het niet meer, we hebben al onze mogelijkheden benut en het heeft niet gewerkt’.
Verder gaan, waar dan ook en met wie dan ook, heeft geen zin.’

Feitelijk is het prachtig en eerlijk als een behandelaar, therapeut, arts of specialist dan kan zeggen: ‘ik weet het niet meer’’ ,maar niet na tien keer hetzelfde geprobeerd te hebben of na tien jaar doorgegaan te zijn, terwijl het geen vooruitgang opleverde, maar bijvoorbeeld gelijk na tien sessies of een half jaar behandelen.
Dat zou geweldig zijn, wij komen er niet uit en nu ‘for something totally different’, verwijs ik je door naar een ander speelveld, waar dezelfde problematiek vanuit een heel ander perspectief wordt bekeken en behandeld.
Ik kijk op de achtergrond met je mee, ik laat je niet stikken omdat je nu een andere weg in gaat, maar ik blijf bij je.

Helaas, de cliënten wordt deze opening meestal ontzegd vanuit de overtuiging dat als behandelaar X het niet kan fixen, niemand het kan fixen.
Als je dan toch die poging waagt, trekt de behandelaar zich compleet terug uit het hele verhaal…..… dat noemen we medische arrogantie.

Als mensen psychisch lijden, dan kan dat naar mijn mening nooit uitbehandeld zijn.
Met lichamelijke ziekteprocessen kan iets ‘beyond repair’ zijn. Dat is zichtbaar, meetbaar en soms zelfs overduidelijk.
Dan kan er op een gegeven moment niets meer gedaan worden, soms is wat kapot is ook echt gewoon kapot; ’beyond repair’.

Bij psychische zaken gaat het altijd om beelden, gevoelens, emoties, overtuigingen, aannames, patronen, invloed van uit een verleden, reddingssystemen die al dan niet bewust aanwezig zijn en in actie schieten bij de waarneming van onveiligheid, vastgeroeste groeven, ingeslagen angsten…..
Kortom, dan gaat het over zaken die alleen maar vaststaan zolang je ze zelf vast laat zitten.
Soms laten mensen dingen vastzitten omdat een behandelaar aan de hand van zijn of haar diagnose heeft bepaald dat het onveranderbaar is en dus vastzit.

Dan wordt het ‘beyond repair’.
Helaas nemen veel cliënten en hun omgeving deze overtuigingen vrij snel over.
Als de specialist het zegt, zal het wel waar zijn.

Termen als: ’je bent nou eenmaal zo, je persoonlijkheid kun je niet veranderen en je karakter kun je niet veranderen’, versterken dan dat idee.
Als er al heel veel pogingen zijn gedaan en er is al heel veel hulp geweest en er zijn geen resultaten geboekt, want elke keer is er terugval, dan lijkt dat laatste dus waar te zijn.

Dat lijkt waar te zijn maar dat is het meestal niet.
Nagenoeg alles is te veranderen als je maar weet waar, hoe en wanneer.
Als je vanaf het allereerste begin, dus vanaf de eerste klacht of eerste symptoom, al een verkeerde insteek pakt, een verkeerde diagnose stelt of een verkeerde visie volgt, dan kan daar het begin van ‘beyond repair’ al ontstaan.
Ik weet uit ervaring dat mensen die langdurig in de psychiatrie ronddwalen, soms tientallen verschillende diagnoses hebben gehad. Hoe kan dat in godsnaam?

Dan zijn er dus prutsers aan de gang geweest die elke keer niet goed gekeken hebben en elke keer een verkeerde inschatting hebben gemaakt enz.
Dat is hetzelfde als de monteur die bij het niet starten van de auto, zonder succes de startmotor vervangt, vervolgens een nieuwe ontsteking inbouwt, vervolgens een nieuwe carburateur erin zet, vervolgens de benzinepomp vervangt en vervolgen zegt dat de auto niet te maken is….

Volgens de reguliere medische wetenschap zijn bepaalde stoornissen ’beyond repair’.
Psychische inrichtingen en TBS klinieken zitten vol met mensen die vaak ’beyond repair’ zijn verklaard. Soms zal dat het geval zijn, maar heel vaak ook niet.
Want de vraag blijft of die ‘beyond repair’ zijn, of dat die in de loop van de tijd ‘beyond repair’ zijn geworden, omdat er vanuit het begin af aan vanuit een onvolledige of foutieve perspectief is gehandeld?

Nagenoeg echt alles is te veranderen. Ja, soms moet je daar de diepte voor in, soms moet je daarvoor flinke omwegen maken en totaal andere visies en inzichten volgen dan je gewend bent als hulpvrager of als hulpverlener, en soms heb je daar alleen maar een andere benadering voor nodig.

Kind-redding-systemen zijn in beginsel onbewuste automatismen.
Word je, je er nooit bewust van, dan zullen deze kind-redding-systemen, houding en gedrag compleet bepalen, zodra onveiligheid wordt waargenomen.

Maar wat onbewust is, daar kun je bewust van worden en automatismen die kun je slopen als je de snelheid eruit weet te halen.
Dus word je bewust van die systemen en vertraag je in je reageren.

En plat gaat je onbewuste automatisme! 
Dan gaat plat wat heel erg vaak terugval doet ontstaan, het onbewuste en automatische kind-redding-systeem, waardoor de volwassen mens in onveilige situaties laat reageren als een klein kind.
Als dat plat gaat, dan ontstaat er opeens regelruimte voor de volwassen mens, die je hier en nu bent.
De mens die je nu bent die los kan komen van onbewuste automatisme, die soms vol zitten met kind overtuigingen, kind oplossingen en kind acties.
Overtuigingen zoals: ’ik ben niet goed, ik kan het niet, ik ben niets waard, iedereen is en kan het beter, ik verdien geen aandacht’.

Kind oplossingen zoals boos worden, ruzie gaan maken, vechten, schreeuwen, weglopen, verlammen.
Kind acties zoals wraak nemen, coalities vormen tegen iets of iemand, negeren van wat mensen en zaken etc.

Psychisch lijden, ik sta achter de mogelijkheid van een waardig einde als iemand echt niet verder kan of wil.

Waar ik nog veel meer achter sta, is dat ieder mens alle deuren mag openen om inzicht en kennis op te doen over zichzelf.
En dan niet alleen de deuren die momenteel door de gevestigde reguliere medische wereld wordt bepaald….

Want laten we wel wezen, laten we luisteren naar de signalen van cliënten en omstanders, laten we kijken naar de echte cijfers, en dan kunnen we slechts nog concluderen dat die deuren voor de huidige mens te beperkt, te eenzijdig en soms al vreselijk achterhaald zijn.

Rob

Kom geheel vrijblijvend informeren bij Blijvend anders: info@blijvendanders.nl