Negatieve gedachten

Goed, laten we er nog iets dieper op in gaan. Dat wordt dan wel een lang stuk tekst maar wie weet zijn er mensen die daar geen probleem mee hebben en de moeite nemen om het te lezen.

Jouw brein, kan op het vlak van het denken maar drie dingen doen:
opslaan van waarnemingen,
die waarnemingen verbinden met wat er al opgeslagen was,
en dat reproduceren zodra de juiste prikkeling plaatsvindt.

Het is eigenlijk niet goed verwoord want nu lijkt het net alsof jij dat doet of je brein dat doet, het is wat gebeurt…. Je hart klopt, je longen halen adem, je brein doet wat ik net schreef. En dat is het. Besef daarbij dat de aansturing van je lichamelijke processen ook in datzelfde brein plaatsvind en dat het denken die lichamelijke processen direct beïnvloed.

Alles wat jij denkt en hoe jij denkt is gebaseerd op je eigen waarneming van nu, gisteren, tien jaar geleden, dertig jaar geleden.
Als je uit gaat van continuïteit van leven, dan zou het zelfs zaken kunnen reproduceren van honderden jaren geleden omdat het brein uiteraard ook een directe binding heeft met je bewustzijn. Het brein verzint niets zelf, het is slechts dat wat jij hebt waargenomen aan het verbinden met wat er al opgeslagen was en zal dat hele verhaal reproduceren als het aangeraakt of geprikkeld wordt.

Het probleem is dat jij als gebruiker van je brein vergeet wat er ooit allemaal is waargenomen en is opgeslagen, je weet ook niet wat er allemaal in je bewustzijn of onderbewustzijn zit en daardoor lijkt het soms alsof het brein een eigen leven aan het leiden is.

Maar jouw brein vergeet niets, die weet nog alles, inclusief hoe het voelde. Dus bij de juiste prikkeling krijg jij dingen van jezelf te zien en te voelen waar jij het bestaan niet eens meer van wist, en dan lijkt het alsof het brein zelf iets aan het doen is maar dat is dus niet zo.

Vergelijk het maar met een computer. Weet jij nog precies wat je allemaal ooit hebt gedownload of hebt opgeslagen?
Ik denk het niet, het is teveel geworden en daardoor soms ook te complex om het weer gevonden te krijgen.
En die pc heeft in dit geval ook nog eens een externe harde schijf (onderbewustzijn) waar ook een hele boel op staat.
Maar met de juiste zoekopdracht (prikkeling) kun je letterlijk alles terugvinden, ongeacht hoe oud en zelfs dat wat jij denkt gedeletet te hebben.

Zo werkt het brein dus ook, het slaat op, verbind het met wat er al was en laat het door de juiste prikkeling of aanraking weer zien en voelen.
Zo werkt dat orgaan nou eenmaal wat het denken betreft. Ik kan in dit hele proces niets negatiefs of positiefs vinden, het brein doet gewoon wat het behoort te doen, net zo als mijn hart, longen, lever.
Die organen doen wat ze moeten doen en daar is niks negatief of positief aan.

Wat mensen negatieve gedachten zijn gaan noemen, zijn gedachtes die bijvoorbeeld als onveilig, angstig, afwijzend, denigrerend, moeilijk, pijnlijk, beperkend, beschamend, egoïstisch, agressief, kwetsend of ondermijnend, ervaren worden.
Die zijn lastig, vervelend, pijnlijk, en daar willen we zo snel mogelijk weer van af, dus dat is dan negatief, en wat negatief is daar moet je je maar niet mee bezig houden.
Maar dat is natuurlijk helemaal niet negatief, het is misschien moeilijk en lastig, maar niet negatief, integendeel zelfs! Ons brein laat slechts de nog pijnlijke gebieden in onszelf zien zodat we daar heen kunnen gaan en dat kunnen gaan opruimen, doorleven, ontladen, doorzien, oplossen, transformeren of wat dan ook.
Ons brein laat ons oude open wonden en beschadigingen zien, laat ons de niet kloppende boodschappen over onszelf zien en de nog onverwerkte ervaringen en belevingen die nog dwars liggen en ons tegenhouden om onszelf ok te vinden, om onszelf of anderen te kunnen vergeven, om onszelf of anderen of situaties te kunnen accepteren, om stappen te durven zetten, om liefde te kunnen voelen voor onszelf of de ander.
Kortom, ons brein laat ons zien waar we nog mee aan het werk moeten om gelukkig te kunnen worden en te kunnen zijn, en dat noemen mensen negatief?

Het brein helpt je juist, geeft voortdurend richtingaanwijzers zodat je kunt gaan opruimen. Hoe bijzonder, mooi, en uiterst zinvol is dat.
Het brein helpt je zelfs om gebieden op te ruimen die nog steeds dwars liggen maar waarvan jij het niet eens meer in de gaten hebt omdat je gewend bent geraakt aan bijvoorbeeld die pijn, die spanning, die afwijzing van jezelf, die beperking, of wat dan ook.

Je bent er aan gewend geraakt en je denkt soms zelfs dat jij dat bent, dat jij zo bent, dat het jouw schuld is, dat jij het zo doet. Deze overtuigingen zijn de bakermat van machteloosheid, en machteloosheid is de bakermat van een depressie.
Jij als gebruiker van je brein en je lichaam bent er gewend aan geraakt en in machteloosheid terecht gekomen. Maar je brein niet, en je brein zal je blijven herinneren aan dat wat nog niet klopt in jezelf.
Jouw brein weet dat het niet klopt, dat belemmeringen en beperkingen opgeruimd moeten worden om gezond te kunnen zijn en het lichaam op juiste wijze te kunnen aansturen, om balans te kunnen behouden, en het brein kan dus niet anders doen dan dat aan te blijven bieden.

En hoe bizar het ook is, een hoop wetenschappers, therapeuten en hulpverleners hebben juist methodieken lopen verzinnen om juist niet te hoeven kijken naar wat je brein aan signalen afgeeft, om er juist geen last van te hebben.
Ze hebben die signalen en richtingaanwijzers van het brein negatief genoemd als iets wat weg moet, waar je maar niet mee aan de gang moet gaan en moet leren ontwijken, negeren, af moet leren.
Bijvoorbeeld door te zeggen dat het negatief is en dat je die gedachten moet loslaten en moet vervangen door juist positieve gedachten, en dat het liefst nog met een symbool of anker te versterken zodat die negatieve gedachte gelijk de kop in wordt gedrukt.
En dat alles wordt links en rechts door wetenschappers nog eens verstrekt door te zeggen dat wat het brein doet chemisch is en daar kun je als mens nou eenmaal toch niets aan doen.
Dus de signaalfunctie van het brein wordt ontkent en ontweken en vervolgens wordt je nog machtelozer gemaakt door dat er beweerd wordt door sommige wetenschappers dat het eigenlijk allemaal chemische processen zijn die je hooguit met chemische middelen kunt aanpassen, beïnvloeden of veranderen.

Door moeilijke en pijnlijke signalen van het brein af te doen als negatieve gedachten die je moet vervangen door positieve gedachten, komen we dus in een nooit te winnen strijd terecht.

Deze strijd is nooit te winnen omdat het tegen de natuurlijke en uiterst zinvolle werking van ons brein gaat en omdat ons brein vele malen sneller werkt dan dat wij kunnen bevatten, een gedachte is er al voordat wij het überhaupt kunnen voorkomen.

Door vervolgens te stellen dat het allemaal chemische processen zijn die je als mens niet kunt veranderen komen we van die nooit te winnen strijd ook nog eens in machteloosheid terecht… en dan vinden we het vreemd dat er momenteel zo ontzettend veel mensen depressief zijn en medicatie moeten slikken??