MOED-academie (www.moed-academie.nl)

De plék voor mensen die de moed verzameld hebben om van hun lijden een leerproces te maken. O.a. Eetstoornissen ~ Depressie ~ Angst ~ Chronische pijn.

Gonny van Boxtel, Lottie Mae Jones en ik gaan ons inzitten om op deze plek jullie lijden om te zetten naar een leerproces waar JIJ mee verder kan!

Hier stellen we ons voor:

Rob:

.
Mijn naam is Rob Droog (1959) en op mijn 24ste was ik net getrouwd en vader van twee kindjes toen ik opeens te maken kreeg met een intens lijden in mijn leven. Dat lijden activeerde enorm veel hardnekkige ‘waarom-waardoor-waarvoor vragen’. Zeker was er de bereidheid om dat lijden aan te gaan maar ik wilde ook antwoorden op al mijn vragen. Zo ontstonden er twee sporen, een spoor om het lijden aan te gaan en een spoor om kennis en inzichten te vergaren om dat lijden te kunnen begrijpen.
.
We zijn nu bijna 40 jaar verder en er is enorm veel geleerd, ervaren en gedaan. Uiteindelijk is die zoektocht mijn leven geworden en halverwege heb ik de stap van student naar docent en van hulpvrager naar hulpverlener gemaakt. Omdat elk antwoord weer een hoop nieuwe vragen genereerd zal mijn zoektocht nooit stoppen. De spanning is er echter wel af, ik heb de noodzakelijke antwoorden gevonden waardoor het lijden ook daadwerkelijk een leerproces is geweest. Dat leerproces heeft zoveel kennis, inzichten en ervaringen opgeleverd dat ik al jaren cursussen en trainingen geef, al jaren een eigen praktijk heb voor psycho-educatie en daarnaast heb ik vier boeken geschreven.
.
Drie jaar geleden heb ik Blijvend anders opgericht. Elke begeleiding, cursus of training die ik vanuit “Blijvend anders” geef begint altijd met kennis en inzichten overdracht. In al die jaren als therapeut, maatschappelijk werker en docent heb ik ervaren dat begrijpen hoe het leven in elkaar steekt vaak meer oplevert dan welke therapie of methodiek dan ook. Mijn motto is dan ook: eerst weten, dan doen. Als je eenmaal weet hoe het allemaal werkt in jezelf ben je ook veel meer in staat om een effectieve en duurzame aanpak te ontwikkelen voor jezelf.
.
Sinds kort ben ik een samenwerkingsverband aangegaan met Gonny van Boxtel en Lottie Mae Jones om samen de MOED-academie vorm te geven. De combinatie van psycho-educatie, haptonomie en ervaringsdeskundigheid en om vanuit “wat werkt is waar en wat waar is moet werken” onze eigen aanpak neer te zetten, lijkt me enorm boeiend en leerzaam.
.
Wie weet tot binnenkort!

 

Gonny:

Mijn naam is @gonnyvanboxtel, in 1969 geboren in Tilburg en woon in Reek. Ik heb een Praktijk voor Haptotherapie in Reek en Boxtel. Daar werk ik samen met andere disciplines in de gezondheidzorg. Daarnaast ben ik docent bij het Instituut Toegepaste Haptonomie in Nijmegen en geef daar lessen haptonomie en nascholingen voor afgestudeerde haptotherapeuten.
In mijn carrière heb ik steeds de samenwerking met andere vormen van hulpverlening als meerwaarde ervaren. Ik ben van nature op zoek naar contact en verbinding met mensen om mij heen. Als begeleider, therapeut of docent ben ik iemand die ervan houdt om mensen aan te spreken zichzelf te zijn. Mensen omschrijven mij als hartelijk, enthousiast, direct, open en soms een tikje ongeduldig 😉
.
Ik ben in 1992 als fysiotherapeut begonnen en ben me daarna nog gaan verdiepen in bewegingswetenschappen (VU, 1992-1995) met name ‘gezondheidkundig breed’ wat we aan preventie danwel bewustwording in kunnen zetten. Gaandeweg kwam ik erachter dat ik me nog meer bezig wilde houden met mensen als geheel, dus niet alleen het fysieke maar juist ook emotionele, gevoelsmatige en cognitieve aspecten daarvan en de verbinding tussen al deze aspecten. Deze verbinding vind ik in mijn vak als haptotherapeut.
.
Omdat ik het zo leuk vind om samen te werken ben ik altijd op zoek naar anderen die zich willen ontwikkelen en willen zoeken naar hoe het anders kan. Zo kwamen Lottie en Rob op mijn pad en merkten we dat we eenzelfde visie hebben op het begeleiden van mensen in veranderingsprocessen. De coronacrisis heeft er toe geleid dat we met z’n 3-en de @moedacademie op hebben gezet. In onze samenwerking merk ik hoe leuk ik het vind om samen te zoeken, te creëren en buiten de gebaande paden te denken. Mijn aandeel in deze samenwerking is de verbinding te leggen tussen kennis en inzicht en dit te gaan koppelen aan gevoel wat daar onder ligt. Juist wanneer het nog lastig is om over deze gevoelens te praten, kunnen we samen op zoek naar deze gevoelens om ze te kunnen delen, met woorden maar ook in de affectieve, gevoelsmatige wisselwerking tussen mensen. Zo kan een hand op je schouder meer zeggen dan 1000 woorden.

 

Lottie Mae Jones:

Mijn naam is Lottie Mae Jones, en ik ben geboren in 1984. In mijn jeugd heb ik veel onveiligheid, intimidatie, en (fysiek) geweld ervaren. Ik ontwikkelde de overtuiging dat ik ‘liever’ was als ik dunner was en dat alles wat er misging of aan ruzies ontstond mijn schuld was. Om met gevoelens van eenzaamheid en angst te kunnen omgaan én omdat ik niet de vrijheid voelde om iemand in vertrouwen te nemen over wat ik ervaarde, ontwikkelde ik al jong een verstoorde relatie met eten. Over-eten’ (binge-eating) werd mijn overlevingsstrategie. Eten werd de vriend die ik niet had, eten vulde mijn leegtes op en stilde mijn eenzaamheid. Eten schold niet en eten sloeg niet en als ik at voelde ik me veilig en ervaarde ik rust.
.

Doordat ik ‘eten’ als medicijn had, lukte het me toch om een ogenschijnlijk normaal leven op te bouwen. Ik koos voor de studie pedagogiek omdat ik graag het verschil wilde maken voor kinderen en jongvolwassenen die niet in een veilige thuissituatie waren opgegroeid óf die door andere gebeurtenissen of ervaringen vastgelopen waren.
.

Na mijn studie werkte ik in de kinder- en jeugdpsychiatrie, een justitiële jeugdinrichting en binnen de ambulante setting ik als gezinsbegeleider. Meer dan eens merkte ik, zeker binnen de residentiële setting dat de manier van werken niet míjn manier was. Ik vond het lastig dat er veel gewerkt werd met ‘hokjes’ (diagnoses/ stempeltjes) en dat ook de daaruit vloeiende behandeling vaak weinig te maken had met zorg op maat. Tevens was ik van mening dat er soms te snel ‘gestempeld’ werd en te weinig gekeken naar het hele systeem er omheen. Een enkele keer kwam er ‘uitbehandeld’ te staan op een dossier bij een kind dat nog lang geen 18 was. Dat vond ik te bizar voor woorden en ik kon me daar nooit bij neerleggen.
.

Mede om die reden ben ik in 2010 begonnen als pedagoog met mijn eigen praktijk en begeleidde ik jongeren en hun ouders in de breedste zin van het woord. Ook bood ik gezinsbegeleiding aan huis. Hierin kon ik wél zorg op maat leveren en tevens mijn creatieve skills inzetten om een ingang te vinden binnen de soms vastgelopen communicatie. Ik breidde mijn bedrijf uit met ‘Like a Lot’, waarin al mijn creatieve passies en mijn professionele ervaringen samenkwamen. Ironisch genoeg werd ik (die altijd het gevoel had gekregen dat ze succesvoller zou zijn als ze dunner zou zijn) gevraagd als plussize model voor een internationaal kledingmerk. Hierdoor groeide mijn bekendheid, zeker online, in no-time. Ik besloot dit podium te gebruiken om mijn  boodschap te verspreiden over zowel stigmatisering rondom dikke mensen als het inzetten van mijn ervaringsdeskundigheid met betrekking tot een verstoorde relatie met eten. Mijn verhaal werd gezien en gehoord en ik kwam in diverse bladen en landelijke radio-en televisieprogramma’s terecht.
.

Hoe bijzonder het ook was om als model in zestien landen online te staan en later binnen de media te mogen optreden, op de achtergrond vocht ik jarenlang met overtuigingen en trauma’s uit het verleden. Ik heb op vrijwillige basis heel veel hulp gezocht omdat ik geloofde in een leven dat niet enkel in het teken zou staan van mijn verleden. Door mijn trauma’s op diverse manieren aan te pakken én door mijn eigen professionele ervaring als hulpverlener durfde ik ook kritisch te zijn op het aanbod dat her en der gedaan werd. Ik heb nooit mijn kop in het zand gestoken en ik durf best met je te delen dat ik soms afschuwelijke pijn die ik jaren had weggestopt opnieuw moest voelen om deze lucht te geven, dit ging gepaard met veel angst, maar ik geloof wel dat het nodig was, hoe heftig ook. Mede hierdoor is het me gelukt om overtuigingen uit mijn verleden en mijn verstoorde relatie met eten, niet langer op de voorgrond te hebben staan. Ik ben beschadigd, maar ik ben niet mijn trauma, ik had een verstoorde relatie met eten, maar ik ben niet mijn gewicht.
.

Ik zou mezelf omschrijven als een kleurrijke ondernemer en een creatieve duizendpoot die wars is van hokjes. Ik ben een gevoelsmens en kan mijn gevoeligheid tevens inzetten om een ander te helpen. Communicatief weet ik vaak in no-time de vinger op de zere plek te leggen, óf tot de kern van een probleem te komen.
Tot slot geloof ik in de kracht van kwetsbaarheid en in het doorbreken van schaamte en taboe. Hiervoor zette ik een besloten community online op voor mensen die kampen met een verstoorde relatie met eten, en tevens werk ik aan mijn eigen theaterprogramma én een boek.
.
Omdat ik zowel als professional als ervaringsdeskundige op diverse gebieden veel gezien én ervaren heb ben ik trots op de samenwerking en het aanbod dat we doen binnen de MOED-academie. De combinatie van kennis, inzicht (die misschien nu nog abstract voor je klinken maar wel degelijk het verschil gaan maken), contact maken met je gevoelswereld o.a. vanuit de haptonomie én de herkenbaarheid en érkenning vanuit ervaringsdeskundigheid vind ik volwaardig en ik kan niet wachten om je verder op weg te helpen te worden wie je bedoeld was te zijn.

Deze training gaan we in mei of in september geven: Training – MOED-academie

A.s. dinsdag 4 mei om 18:30 uur starten we met een informatieavond over deze training, we hebben nog plekken en u kunt zich opgeven via info@moed-academie.nl (ook online).