Dit is zo’n vraag waar allerlei lastige aspecten een rol beginnen te spelen omdat we ons op een gebied gaan begeven waar geloof, overtuigingen en aannames een grote rol spelen omdat het een gebied betreft waar we simpelweg geen bewijzen van of uit kunnen leveren.
Wat we wel kunnen doen is de logica, ervaringen en kennis volgen die tot nu toe beschikbaar is.
De vraag levert wel gelijk een paar andere vragen op:
Wat wil je precies van je partner terugzien en wanneer ga je dat dan terug zien?
Stel dat jij nog tien jaar leeft, of misschien wel twintig of dertig jaar, wat wil je dan terug zien als jij overgaat?
Dezelfde man of vrouw zoals die was toen jij die voor het laatst zag, tien, twintig of dertig jaar geleden? Jij bent dan zelf tien, twintig of dertig jaar verder, hebt tien, twintig of dertig jaar meer ervaring, meer belevenissen, meer leven als mens achter de rug.
Misschien heb je zelfs al weer een andere partner gehad.
Dus jij bent allang niet meer dezelfde mens als toen.
Is hij of zij dan nog steeds wel voor jou wat jij toen dacht, hoe dat toen voelde, sluiten jullie nog steeds aan, ook al zit er nu opeens tien, twintig of dertig jaar tussen?
Bestaat de tijd überhaupt als je dood bent of heeft de tijd net zo weinig betekenis als bijvoorbeeld tijdens het slapen?
Die vragen spelen op, want wat weten we van dood zijn?
Is dood zijn stil staan of gaan we dan toch op een andere weg en wijze verder, groeien we nog steeds door, veranderen we als we dood zijn?
Wat blijft er bijvoorbeeld van ons over zonder lichaam, zonder brein, zonder al die dingen die we kunnen omdat we een lichaam hebben?
Blijven de doden eigenlijk wel op ons wachten om ons te verwelkomen? Zo ja, hoe lang blijven ze dan wachten en staat hun ontwikkeling dan stil, want als je kunt wachten zou je dan ook nog andere dingen kunnen doen?
En als ik dan dood ga, ga ik dan ook weer wachten op de mensen die ik lief heb of die ik lief heb gehad?
Zijn we dan in de dood alleen maar aan het wachten op elkaar of zijn we daar ook dingen aan het doen, ervaringen aan het opdoen, dingen aan het verwerken?
Het zijn zo maar wat vragen waar je eens over na kunt denken.
En dan is er nog iets wat meespeelt.
Er zijn verschillende zaken die heftige en blijvende persoonlijkheidsveranderingen kunnen veroorzaken, bijvoorbeeld bij hersenbeschadigingen door een ongeluk, herseninfarcten, dementie, schizofrenie, hartinfarcten en alzheimer.
Een kleine hersenbeschadiging kan al desastreuze en blijvende gevolgen hebben voor je persoonlijkheid.
Maar ook ingrijpende gebeurtenissen en situaties kunnen mensen blijvend veranderen.
Zelfs als er niet van die vervelende dingen gebeuren, alleen al het ouder worden doet mensen veranderen.
Je persoonlijkheid is dat wat zichtbaar wordt uit de samenhang tussen bijvoorbeeld je lichaam, je bewustzijn, je onderbewustzijn, en alles wat in je brein (je denk + voel brein) zit en alles wat ons van buitenaf beïnvloed en hoe we daar mee om gaan.
Al die aspecten spelen een cruciale rol en zolang er een duurzame balans en duurzame samenhang is tussen die aspecten, dan is er sprake van een herkenbare samenhang en dat noemen we persoonlijkheid.
Valt één van die aspecten weg of gaat één van die aspecten door omstandigheden opeens anders werken, dan heb je een persoonlijkheidsverandering aan je broek hangen.
Dan verandert de samenhang en krijg je opeens andere structuren te zien, andere reacties te zien, andere meningen te horen.
Kortom, onze persoonlijkheid en hoe die is, is een zeer delicaat geval en wordt bepaald door een behoorlijk aantal zeer kwetsbare aspecten.
Daar staan we meestal niet zo bij stil maar het is eigenlijk heel bijzonder dat we stabiel kunnen zijn in een wereld die zo veranderlijk is….
Echter, als tijdens je leven er al dingen kunnen gebeuren waardoor je persoonlijkheid totaal kan veranderen, wat denk je dan wat er overblijft van je persoonlijkheid als na overlijden je lichaam compleet stopt met functioneren en je hersenen compleet ophouden te functioneren?
Dan vallen al twee belangrijke aspecten die de persoonlijkheid vormen en dragen compleet weg.
Wat dan nog blijft is je bewustzijn en daarin je onderbewustzijn.
Bewustzijn en waarnemen van je bewustzijn blijft volgens de Nederlandse cardioloog Pim van Lommel ook na het wegvallen van hersenfuncties in takt.
Hij heeft hier veelvuldig onderzoek naar gedaan en beschrijft dit op wetenschappelijke wijze erg duidelijk in zijn boek: “Eindeloos bewustzijn”.
Dus wat kan ik terugvinden van iemand als iemand overleden is?
Ik ben bang dat zijn of haar persoonlijkheid na het overlijden niet meer bestaat.
Na het overlijden is de balans en samenhang tussen de aspecten die de persoonlijkheid hebben gedragen definitief verbroken, omdat de noodzakelijke schakelkast tussen al die aspecten die een persoonlijkheid bepalen en die zorgt voor balans en duurzaamheid, het brein, feitelijk ophoudt te bestaan.
Als het brein weg valt, valt de schakelkast weg, vervallen verbindingen, samenhang en balans weg. Hierdoor vervalt dus die herkenbare samenhang en dus de persoonlijkheid, net zoals bij bepaalde ziekte dat het geval is…
Begrijp dat mijn antwoord op jouw vraag een persoonlijk antwoord is.
Hoogstwaarschijnlijk ga je die persoonlijkheid niet meer terugzien, want die is er niet meer.
Wat je nog wel kan ontmoeten is dat waar het bewustzijn en onderbewustzijn van die persoon uit bestaat en wat daarvan binding heeft met jou.
Jouw brein zal de waarnemingen daarvan weer vertalen in voor jouw herkenbare beelden, net zoals jouw brein dat doet in de dromen die je hebt.
Ook daarin worden verbanden, waarneming en belevingen vertaald in voor jou persoonlijk herkenbare beelden en situaties.
Als je droomt over iemand, dan gaat het namelijk niet over die persoon, maar over waar die persoon voor staat in jou.
Jouw brein vertaalt de waarneming in voor jouw herkenbare beelden.
Als je dus droomt over je overleden vader, dan droom je over waar hij nog voor staat in jou, dus wat hij nog betekent in jou op dat moment.
Wat je dus terug kan vinden is wat jou heeft verbonden met die ander en waar mogelijk nog beweging in zit omdat het nog niet klaar is, nog beladen is, of nog vol liefde zit.
Kortom, je krijgt aspecten te zien waar je nog mee verder kan, mag, moet, waar je nog niet klaar mee bent.
Jij krijgt de vertaling te zien… de rest is weg, dat was slechts een eenmalige vertoning die nooit langer duurt dan het leven zelf omdat het afhankelijk was van een brein.
Zoals het brein de tijdelijke verbindende schakelkast is tussen alle aspecten die onze persoonlijkheid bepalen, is het bewustzijn de tijdloze verbindende schakel tussen jou, de ander, al het leven en wat wij dood noemen.
Bewustzijn is wat er al was en zal blijven, het leven als mens is daar slechts een tijdelijke uitdrukking van.
Zodra we als mens een eigen “ik” gaan ervaren, lijkt het alsof we niet meer verbonden zijn met elkaar, maar dat is slechts een bepaalde staat van bewustzijn die nodig is om als mens überhaupt op aarde te kunnen leven.
Feit is dat we verbonden zijn met elkaar in en met ons bewustzijn, omdat het bewustzijn van mij in hetzelfde bewustzijnsgebied ligt als jouw bewustzijn.
Feitelijk is er geen ik en jou op het niveau van bewust-zijn.
Een Engelse bioloog , Rupert Sheldrake, heeft daar veel onderzoek naar gedaan en dingen over geschreven.
Hij noemt die verbinding morfogenetische velden, een term die eerder door Henry Huxley werd gebruikt.
Deze velden staan ook wel bekend als het zero-point field. Zero-Point field is een term uit de kwantumfysica.
Uit natuurkundig onderzoek blijkt namelijk dat alles uit energie bestaat.
Mens, materie, aarde, alles en iedereen bestaat uit kleine deeltjes die in een bepaalde verhouding en frequentie met elkaar in trilling zijn.
Deze trillingen vormen een alomvattend energieveld. Het Zero-Point Field waarin alles met elkaar verbonden is en ook nog onderling blijkt te communiceren.
Dus dat onderscheid dat er een jij en ik bestaat, is dus alleen maar in je mens-zijn-bewustzijn aanwezig om überhaupt als mens te kunnen leven.
Een tijdelijke staat van zijn die nodig is om bepaalde dingen te doen, bepaalde wegen te kunnen bewandelen, verantwoordelijkheid te ervaren enz.
Dus eigenlijk zou je je vraag ook anders kunnen stellen:
Kan de dood ons eigenlijk ooit echt scheiden of gaan we gewoon naar verschillende verdiepingen in dezelfde flat………