Van verschillende mensen met visie zoals Zohra Noach, Bhagwan Shree Rajneesh en Caroline Myss, heb ik de waarschuwing én de uitnodiging al lang geleden verstaan. Er komen hulpvragen die je niet meer vanuit de bekende en reguliere wijze van behandelen of begeleiden verder kan helpen, bereid je daar als hulpverlener op voor.
De hulpvragen die meer en meer zullen gaan komen, gaan namelijk over de meest essentiële vraagstukken van ons bestaan:
waar kom ik vandaan,
wie ben ik,
wat ben ik,
waar ga ik naar toe,
waarom is mijn leven zoals het is
en waarom overkomt mij wat mij overkomt.
De waarom, waarvoor en waardoor vragen die in de reguliere hulpverlening over het algemeen al jaren ontweken worden en die zich nu niet meer aan de kant laten schuiven.
Het zijn vragen die als die niet beantwoord gaan worden, mensen in een diepe crisis kunnen doen belanden.
En dan hebben we het niet meer over een psychische crisis maar zoals Caroline Myss dat zo mooi benoemde, dan hebben we het over een spirituele crisis.
Het is feitelijk een logisch gevolg van de ontwikkeling die al een tijd gaande is.
Laat ik het alleen even over Nederland hebben, want ik weet dat er landen zijn waarin het volgende wat ik schrijf niet waar is. Nog nooit in onze geschiedenis is er zoveel vrije tijd geweest. Nog nooit is er door het grotendeels wegvallen van autoriteiten zoals de sociale controle, de taboes, de kerk en de politiek, zoveel vrijheid van denken, voelen en handelen geweest.
Door de komst van het internet is er nog nooit zoveel kennis en informatie tot onze beschikking geweest. Nog nooit hebben we op materieel gebied alles gehad wat we daadwerkelijk nodig hebben.
Kortom, waar we nu zijn aangeland met z’n allen is uniek. En deze unieke tijd en omstandigheid creëert uiteraard ook zo haar eigen problematiek.
Vrije tijd, vrijheid van denken, voelen en handelen, het wegvallen van autoriteiten, alles hebben wat je nodig hebt om relaxed te kunnen leven, alle kennis die je zoekt onder handbereik, niet iedereen weet daar even goed mee om te gaan.
Er zijn mensen die goed met die ruimte, vrijheid en kennis weten om te gaan en hierdoor opbloeien en eindelijk de vrijheid en de ruimte voelen om de meest creatieve en prachtige dingen te schrijven, te bedenken, te maken, te ontwikkelen, te doen. Mensen die zich door die ruimte, vrijheid en kennis ontwikkelen tot creatieve, wijze, warme en liefdevolle mensen. En dáár hebben we er nooit genoeg van!
Maar er zijn ook mensen die niet zo goed met die ruimte, vrijheid en kennis om kunnen gaan. Dan kan die vrijheid, ruimte en kennis een behoorlijke mate van verwarring veroorzaken. Ook kan het zijn dat mensen door die ruimte, vrijheid en kennis in aanraking komen met allerlei dieperliggende gevoelens en daar geen weg in kunnen vinden om daar goed mee om te gaan.
Deze hele verandering in vrije tijd, vrijheid, ruimte en kennis veroorzaakt dus nogal wat in mensen en de hulpverlening zou zich daarin en daarop moeten aanpassen.
Helaas zien we het tegenovergestelde ontstaan.
De reguliere hulpverlening in Nederland is zich aan het terugtrekken en eigenlijk op sterven na dood.
Nagenoeg overal zijn lange wachtlijsten, de geldkraan wordt steeds meer dichtgedraaid, de kosten om je te verzekeren en het eigen risico wordt meer en meer opgeschroefd en de langdurige geestelijke of psychische zorg wordt meer en meer afgebroken.
Ook hier speelt marktwerking blijkbaar een grote rol en zijn de financiële belangen van bijvoorbeeld zorgverzekeraars en farmaceutische industrie groter dan het belang van een toegankelijke, effectieve en gezonde zorg.
Daarbij heb ik sterk het idee dat de wijze van hulpverlening, die lange tijd misschien afdoende is geweest, het nu gewoon niet meer doet, niet effectief meer is.
De mens, noch de wereld waarin deze mens leeft, is niet meer te vergelijken met de mens van 30 jaar geleden.
Als ik de cijfers en winsten zie van de farmaceutische industrie dan lijkt het gemis aan adequate zorg opgevuld te worden door de verkoop van medicatie.
In mijn beleving en ervaring als hulpverlener krijg ik veel te veel mensen die al heel erg lang en heel erg veel verschillende hulpverlening hebben gehad en toch weer terugvallen en zich dan weer aanmelden voor hulp of begeleiding.
Deze mensen worden dus niet duurzaam geholpen.
Daarbij komt ook nog eens dat de mensen die met hart en ziel in die zorg werken, het werken door bezuinigingen en reorganisaties steeds moeilijker gemaakt wordt. Veel goede mensen haken af.
Het gevolg van dit alles is dat steeds meer mensen die niet goed om kunnen gaan met die vrije tijd, met de vrijheid van denken, voelen en handelen, de ruimte en de beschikbare kennis, gewoon niet de hulp en begeleiding krijgen die ze nodig hebben.
De berichten in het nieuws over verwarde mensen die zichzelf wat aan doen of andere mensen bedreigen of letterlijk schade toebrengen neemt dan ook hand over hand toe.
De zorg zal anders ingericht moeten worden, maar deze zal ook inhoudelijk moeten gaan veranderen. Willen we ook inhoudelijk aan kunnen sluiten op de hulpvragen van vandaag, dan zullen we als hulpverleners ons ook bezig moeten gaan houden met de waardoor, waarom en waarvoor vragen.
Dan zullen we ook die diepere lagen van ons bestaan, waar die essentiële hulpvragen vandaan komen, moeten gaan onderzoeken.
Dat wil dus zeggen dat we in de spreekkamers ook moeten gaan praten over de zin van het leven, over het ontstaan, de oorzaak, de zin en betekenis van het lijden, over waarom, waarvoor en waardoor de dingen gebeuren die gebeuren.
En daar liggen in Nederland nogal wat drempels en hindernissen.
De regulier medische wereld blijft zich bijvoorbeeld angstvallig vasthouden aan bijvoorbeeld Evidence Based Practice (EBP). Dit is het expliciet gebruik maken van het huidige beste bewijsmateriaal om beslissingen te nemen voor individuele patiënten.
De praktijk van evidence based practice impliceert het integreren van individuele klinische expertise met het beste externe bewijsmateriaal dat vanuit systematisch onderzoek beschikbaar is. Kortom, niet bewezen is niet bruikbaar.
Daar hebben we dus een groot probleem als de hulpvragen zich gaan afspelen op gebieden waar bewijsmateriaal niet voor handen is.
Denk daarbij aan zingevingsvragen, de betekenis van het lijden, de vragen over waar we vandaan komen en heen gaan, waarom het is zoals het is en gaat zoals het gaat in het leven.
Daarbij komt dat wij Nederlanders onszelf vaak te nuchter vinden om ons bezig te houden met bijvoorbeeld zoiets als de zin van lijden of de oorzaken van wat er in je leven gebeurt of juist niet gebeurt.
Wij vinden ons ook veel te nuchter om te praten over bijvoorbeeld reïncarnatie en vorige levens.
Dat is voor veel mensen alleen maar iets voor wierook snuivende zwevers en navelstaarders maar zeker niet voor nuchtere Nederlanders.
Geloven in een hemel en een hel en in een God die van alles en nog wat van ons vindt, van ons wil én met ons doet is vreemd genoeg weer wel ok.
Geloven dat ooit iemand over het water heeft gelopen en uit de dood is opgestaan is ook nog wel te doen.
Maar mensen zijn aan het veranderen en de antwoorden vanuit religie of vanuit de medische wereld zoals: “het is Gods wil, het is pech, het is nou eenmaal zo, er is geen antwoord op de vragen waarom je ziek bent geworden, we weten het niet, leer er maar mee leven”, past bij veel mensen niet meer.
Veel mensen willen het wél weten, willen wél begrijpen waarom er in hun leven lijden is binnengeslopen. En dat is goed.
Het is goed dat mensen behoefte hebben om te snappen wat er in hun leven gebeurt of juist niet gebeurt. Dat mensen zich afvragen hoe het leven werkelijk in elkaar steekt, dat mensen juist wel aan de gang gaan met de waardoor, waarvoor en waarom vragen.
Het is goed dat mensen hun eigen verantwoording oppakken en dat mensen zich niet neerleggen bij de antwoorden van een ander en zelf op pad gaan om de eigen levensvragen beantwoord te krijgen.
De arts, specialist, wetenschapper, dominee of pastoor kan nou wel zeggen dat er geen antwoorden zijn, maar is dat ook werkelijk zo of hebben zij gewoon nog niet op de juiste plekken gekeken?
Het past in déze tijd om zelf ook op zoek te gaan en bijvoorbeeld te gaan leren zien waar bijvoorbeeld het lijden uit ontstaat, hoe het ontstaat, waardoor en waarvoor.
De mensheid is hier aangeland, de wereld is hier nu aangeland, kijk om je heen en je zult het herkennen.
Het is een logisch gevolg van ontwikkelingen die gaande zijn. En zeker de tieners en twintigers van dit moment worstelen hier mee, die willen alles weten over het hoe, wat, waar, waarom, waarvoor, waardoor.
En deze vragen kunnen we niet meer negeren. Er is gewoon geen autoriteit meer die sterker is dan deze vragen.
Dus verder kijken dan onze neus lang is, verder kijken dan de grenzen die de medische reguliere wetenschappers ons eeuwenlang hebben voorgehouden, verder kijken dan de grenzen die de kerken ons eeuwenlang hebben voorgehouden.
Het kan, het mag, de mogelijkheden en middelen zijn er nu.
Het gaat er niet om de reguliere medische wetenschap of de kerken buiten spel te zetten of de wereld uit te helpen.
Het gaat er om deze juist aan te vullen, om deze effectiever en vollediger te maken.
Doen we dat als hulpverlener niet, blijven we hangen in het oude bekende stramien, dan zullen onze doelgroepen ons uiteindelijk voorbij lopen.
Dan is wat wij te bieden hebben voor hun al een gepasseerd station, al gelezen op internet, al zelf ontdekt, al zelf gedaan met zelfhulpprogramma’s.
Ik hoop voor alle hulpverleners dat ze de wake up call verstaan en hier in ieder geval bij stil durven staan.
Dat ze zich werkelijk af durven vragen of wat zij op dit moment in hun gereedschapskist hebben nog wel effectief is om de hulpvragen van nu en de hulpvragen die gaan komen te kunnen opvangen en begeleiden.
Werkt wat je doet, of vallen mensen elke keer weer terug in oude groeven en patronen.
Werkt het niet meer, ga dan op pad.
Ga op zoek naar dat wat op dit moment waar is en werkt, want wat werkt is waar.
En wees daarin kritisch en kijk ook naar duurzaamheid van wat geboden wordt.
Wordt iemand echt geholpen of wordt die mens alleen maar even door een crisis heen geholpen.
Wordt die echt geholpen of wordt die slechts tijdelijk afgeleid.
Wordt die echt geholpen of wordt medicinaal slechts onderdrukt wat er speelt.
Wat werkt is waar, wat niet werkt is hoogstwaarschijnlijk niet waar of is niet meer waar omdat de mens en de wereld in een rap tempo is veranderd.
Het is goed om daarin echt te beseffen dat de wereld nog nooit zo snel en in zo’n korte tijd zo definitief is veranderd als in de laatste 30 jaar.
Schaar je alsjeblieft niet achter de conservatieve tak van de hulpverlenerswereld die vanuit zelfbehoud alles wat niet Evidence Based is verketteren en dus ontwikkelingen die misschien nog in de kinderschoenen staan, al afkraken en aan het tegenwerken zijn.
Schaar je ook niet achter de farmaceutische industrie die vaak alles aan de hand van stofjes in het brein willen verklaren, want daar zit voornamelijk een chemisch en financieel belang achter.
Ons brein speelt zeker een grote rol in wie en wat we zijn, hoe we de dingen doen en ervaren, maar het brein is maar in een klein percentage de werkelijke oorzaak van lijden…
Verder kijken dan je neus lang is, maar hoeveel verder gaan we kijken en waar gaan we kijken.
Kunnen we bijvoorbeeld ook over de grenzen van het idee dat we maar één leven hebben gaan kijken als het gaat over het zoeken naar antwoorden op vragen wie we zijn, wat we zijn, waar we vandaan komen, waar we heen gaan?
Of als het gaat over vragen waarom het gaat zoals het gaat?
Als we vragen hebben over waarom we ziek worden, ongelukken krijgen, lijden moeten ondergaan, doodgaan? Of vragen waarom we juist gezond blijven en oud worden?
Kunnen we het gaan hebben over bewustzijn, over reïncarnatie en vorige levens?
Of gaat dat echt een stap te ver, past dat echt niet in onze calvinistische culturele opvoeding?
Er is over het algemeen een hoop weerstand om het over deze onderwerpen te hebben.
Deze weerstand gaat zelfs zo ver dat zelfs onze reguliere medische wetenschap, inclusief de meeste beoefenaars van die medische wetenschap, geloven in een God acceptabel vinden, maar bijvoorbeeld reïncarnatie en vorige levens onbespreekbaar heeft verklaard.
Of is het juist andersom, is het omdat die reguliere medische wetenschap en de kerken eeuwen geleden reïncarnatie en vorige levens onbespreekbaar hebben verklaard waardoor het in Nederland een stap te ver is geworden?
Hoe dan ook, er is in de visie van de reguliere medische wetenschap maar één leven en dat is het.
Alles wat er in je leven gebeurt of juist niet gebeurt, alles wat je in je leven aan aandoeningen, ziekten, stoornissen, beperkingen, belemmeringen hebt of krijgt, is ontstaan in dit ene leven.
En als men in dit ene leven geen aanleidingen of oorzaken kan vinden dan gaat men er gemakshalve maar vanuit dat het iets genetisch of erfelijks is.
Of dat het met je DNA te maken heeft of met een stofje in je hersenen dat niet goed zit of je hebt gewoon vette pech en zal je je er bij neer moeten leggen.
Er wordt niet verder gekeken dan dit ene leven.
Er wordt in de reguliere hulpverlening niet verder gekeken dan dit ene leven,
omdat de reguliere medische wetenschap heeft bepaald dat reïncarnatie en vorige levens niet bestaan.
Dit wil dus zeggen dat de beperking van de één de beperking van de ander is geworden. Omdat mijn hulpverlener reïncarnatie en vorige levens onbespreekbaar vindt kan ik dat niet onderzoeken en blijf ik met prangende vragen zitten. Bijvoorbeeld waarom mij iets overkomt, of mijn geliefde, of mijn kinderen…
Ik noem het een beperking, want er ligt niets wetenschappelijks ten grondslag aan het verwerpen noch het serieus nemen van reïncarnatie en het bestaan van voorgaande levens.
Zodra “iets” niet wetenschappelijk is aangetoond of wetenschappelijk is weerlegt kun je dat “iets” feitelijk niet uitsluiten.
De reguliere medische wetenschap zou dus feitelijk het bestaan van reïncarnatie en vorige levens niet mogen uitsluiten omdat daar simpelweg geen wetenschappelijke basis voor is.
Als de wetenschap consequent zou zijn dan is het afwijzen van reïncarnatie en vorige levens niet Evidence Based.
Men kan het niet ontkennen noch bewijzen.
Dus logischerwijs zouden we dan moeten stellen dat wie we zijn, wat we zijn, hoe we zijn, hoe ons leven is en gaat, mede veroorzaakt zou kunnen worden door invloed vanuit vorige levens.
We kunnen het niet uitsluiten, dus we moeten rekening houden met de mogelijkheid dat het zo is.
Dat betekent dat er dus ook aanleidingen en/of oorzaken van bepaalde aandoeningen, ziekten, stoornissen, beperkingen, belemmeringen die je hebt of krijgt, mogelijk hun oorsprong hebben in en vanuit vorige levens.
Dit werpt natuurlijk een compleet nieuw en ook verwarrend licht op dit alles.
– Stel dat bijvoorbeeld onevenredige angstgevoelens in de vorm van angst of paniek
stoornissen hun daadwerkelijke oorsprong hebben in een vorig leven.
– Stel dat de werkelijke oorzaak van kanker niet in dit huidige leven ligt, maar
een gevolg is van een veel langer proces?
– Stel dat elke ontmoeting met mensen die verder gaat dan een dag en hallo niveau,
daadwerkelijk een gevolg is van voorgaande ontmoetingen in voorgaande levens?
– Stel dat elke gevoel of elke ontroering die je niet kunt verklaren vanuit dit leven een
overblijfsel is uit een vorig leven.
Dan zouden we er toch heel anders naar gaan kijken en heel anders benaderen dan nu?
We zouden zo wie zo veel meer betekenis kunnen gaan geven en verklaringen kunnen vinden aan dat wat we nu niet begrijpen en maar afdoen als pech, samenloop van omstandigheden, Gods wil, je lot.
Of gewoon afdoen als “we weten het niet en het heeft ook geen zin om je af te vragen waarom” dus leer er maar mee leven.
– Zou het besef van vorige levens, het kunnen plaatsen van het hoe, waarom en
waarvoor van die angsten, ontmoetingen, ziekten, lijden, ongevallen, al dan niet de
noodzakelijke relativering en nuancering kunnen veroorzaken in de beleving van al
die dingen die ons overkomen?
– Zou het ook niet opeens waarde en betekenis kunnen geven aan al die dingen die
we nu nog niet begrijpen en maar afdoen als pech, je lot, samenloop van
omstandigheden?
– Zou dat dan vervolgens ook niet helpen om dat verdomde gevoel van
machteloosheid, zinloosheid, of het slachtoffer te zijn van willekeur, kunnen
veranderen.
Want zijn dat niet juist de gevoelens waar depressiviteit uit ontstaat waar half Nederland last van heeft?
Het weten dat wat speelt niet alleen van hier en nu is, niet eens echt van jou is, kan al heel veel doen veranderen in de beleving en ervaring van bijvoorbeeld diepe angsten.
Als identificatie met gevoelens, belevingen en ervaringen deels losgelaten kan worden en werkelijk gezien en gevoeld kan worden, daarom en waardoor de dingen ontstaan, ontstaat er opeens een hoop ruimte om er net even iets anders tegen aan te gaan kijken en te voelen.
Maar het gaat veel verder, als reïncarnatie en vorige levens serieus meegenomen zouden worden dan zou er een hele nieuwe visie kunnen gaan ontstaan over het hele leven.
Dan worden de hoe, wat, waarom, waardoor, waarvoor vragen opeens veel minder eng en veel interessanter.
Laten we de nuchtere Nederlander die het laatste stukje tekst misschien met een hoop weerstand heeft zitten lezen en al bijna zijn of haar aandacht was kwijtgeraakt, eens tegemoetkomen en kijken of we in het hele verhaal over reïncarnatie en vorige levens de zin en de onzin kunnen gaan scheiden en wat meer “nuchtere” woorden kunnen gaan invoegen.
De term: vorige levens
Ik heb in het voorgaande de term “vorige levens” gebruikt, maar persoonlijk heb ik de benaming “vorige levens” vorig jaar definitief uit mijn woordenboek geschrapt, want deze woorden vertalen niet goed wat er gaande is.
Als mensen zeggen: “ik ben in mijn vorige leven een boer in Frankrijk geweest en daarom ga ik zo graag met vakantie naar Frankrijk” of “ik durft niemand te vertrouwen omdat ik in vorige levens zo vaak ben bedrogen”, dan klopt er iets niet.
Wat er zo wie zo niet klopt is om te stellen dat wat ik “ik” noem er al eerder geweest zou zijn.
Als we het over “ik” hebben dan gaat dat meestal over onze persoonlijkheid.
Dan bedoelen we het unieke individu dat we zijn.
Dan hebben we het over ons eigen lichaam, over de inhoud van ons eigen brein met daarin ons eigen verleden, dan gaat het over ons eigen uiterlijk, onze houding en ons gedrag, over wat en hoe we denken en voelen en bewegen.
Al die dingen waardoor we ons onderscheiden van anderen en iemand ons kan herkennen tussen al die andere miljarden mensen.
Het gewaar zijn van alle aspecten die ons bepalen speelt zich voornamelijk in onze hersenen af.
Daar komen al onze waarnemingen binnen, daar worden onze waarnemingen als chemische imprints opgeslagen en verbonden met voorgaande opgeslagen waarnemingen.
En dat hele zaakje wordt gereproduceerd als het door interne of externe prikkeling wordt geactiveerd.
Dit opslaan, verbinden en reproduceren is een onbewust proces en onbewuste processen gaan volgens hoogleraar Ab Dijksterhuis 22.000 x sneller dan wij in de gaten hebben.
Dus dat wat onze wijze van kijken en denken en handelen bepaalt gaat zo snel dat we dat pas gewaar van worden als het er al is.
Je zou kunnen zeggen dat wij ons brein achternalopen.
Als je daar niet bewust van bent en je denk dat wat je brein reproduceert de bepalende factor is voor wie en wat jij bent, dan klopt wat mijnheer Dick Swaab beweert, dan ben je je brein.
Overigens best wel een vreemde benadering om te stellen dat je een orgaan bent.
In mijn beleving hébben we organen.
Heb je wel door hoe dat werkt dan gebruik je je brein hooguit als adviseur, als drager van kennis, ervaring en inzicht, maar dan bepaal jij zelf wat je er mee doet.
Dan kun je vanuit je “ik” positie kijken wat je brein je aanreikt en kijken of je dat gelooft, passend vindt, volgt, uitvoert, of juist niet.
En dan heeft mijnheer Dick Swaab opeens geen gelijk meer.
Dan ben je niet je brein, dan heb je een brein.
Een brein wat met enorme snelheid precies doet wat het behoort te doen: opslaan van waarnemingen, verbinden met wat er al was, en reproduceren.
De conclusie van dit alles is dat we moeten constateren dat hetgeen we “ik” plegen te noemen zich voor een groot gedeelte in onze hersenen afspeelt.
Ik kan kijken naar wat mijn brein allemaal tevoorschijn tovert en zodra ik ernaar kan kijken is dat waar ik naar kijk niet mijn “ik” maar een onderdeel, een aspect van wat ik “ik” noem.
Dus ook mijn brein is slechts een onderdeel van wat ik “ik” noem.
Zodra mijn brein er door een ongeluk, ziekte of ouderdom mee stopt en de dood haar intrede doet, stop ook het bestaan van wat ik “ik” noem.
Mijn dood zal namelijk intreden op het moment dat mijn hersenen ophouden met werken.
Stopt mijn brein ermee, dan verdwijnt mijn “ik”.
Dan kan wat we “ik” noemen geen vorige levens hebben gehad en als die “ik” straks inderdaad kom te overlijden, komt er nooit meer iemand zoals “ik” terug.
Dus stellen dat “ik” vorige levens heb gehad en dat “ik” na mijn dood terug zal komen in een ander leven klopt niet.
Als ik kan stellen dat ik vanuit mijn “ik” kan kijken naar mijn denken, mijn lichaam, mijn gevoelens, mijn emoties, de omstandigheden, dan moet ik eigenlijk stellen dan wat ik “ik” noem de voortdurende toeschouwer is van alles wat in, aan en om mij heen gebeurt.
Nu weer even terug naar wat ik eerder schreef:
“Als mensen zeggen: “ik ben in mijn vorige leven een boer in Frankrijk geweest en daarom ga ik zo graag met vakantie naar Frankrijk” of “ik durft niemand te vertrouwen omdat ik in mijn vorige levens zo vaak ben bedrogen”, dan klopt er iets niet”.
Wat we nu hebben gezien is dat wat er niet klopt is om te stellen dat wat ik “ik” noem er al eerder geweest zou zijn.
Dus dat wat ik nu “ik” noem heeft geen vorige levens gehad.
En toch is dat gevoel er, dat thuis voelen in Frankrijk, dat niet kunnen vertrouwen van mensen. Dat gevoel is er en dat gevoel is echt voor de mensen die het voelen.
Wat je kunt concluderen is dat de toeschouwer in deze mens het opvalt dat deze mens graag naar Frankrijk gaat voor zijn vakantie en dat deze mens zich daar thuis voelt.
Deze toeschouwer valt ook op dat deze mens niemand kan vertrouwen. Het bewustzijn van deze mens valt dat op….
De toeschouwer valt dingen op en zoekt verklaringen. Die toeschouwer kun je ook je bewustzijn noemen. Wij mensen hebben bewustzijn, we zijn bewust van bepaalde dingen, in dit geval van een voorkeur voor Frankrijk en van wantrouwen.
De term: bewustzijn, daar moeten we ook even wat over schrijven.
Als eerste kun je concluderen dat we allemaal een verschillend eigen bewustzijn hebben. Ik weet 100% zeker dat wat ik in mijn bewustzijn heb anders is dan welke lezer van dit stuk dan ook.
Dat kan ook niet anders, want ik ben de enige die mijn eigen verleden heeft meegemaakt en dat heeft mijn brein allemaal opgeslagen.
En mijn brein blijft door interne en externe prikkeling daar van alles en nog wat uit “reproduceren”.
Dan bedoel ik ervaringen, kennis, weten, taal, alles wat ik geleerd en gedaan heb en honderdduizend dingen meer.
Ik weet dat, herken dat meestal en kan verbanden leggen.
Ik kan dat, omdat ik de enige ben die tot een bepaalde mate daar bewust van is.
Als het over beelden, gevoelens, gedachten, lichamelijke sensaties gaat, dan is er niemand anders dan ikzelf die tot een bepaalde mate bewust is van mijn verleden. Je zou daarom kunnen stellen dat we allemaal een eigen individuele bewustzijnslijn hebben die enkel en alleen door onszelf gekend wordt.
Ten tweede kunnen we ook concluderen dat we allemaal een verschillende mate van bewustzijn hebben.
De ene mens is veel bewuster van zichzelf, van zijn of haar gevoelens, zijn of haar omgeving, zijn of haar verleden, zijn of haar gedachten dan de ander.
Dus met betrekking tot ons bewustzijn verschillen we allemaal wat inhoud en wat gewaar zijn betreft.
Ten derde is ernaast dat hele individuele bewustzijnsgebeuren ook nog zoiets als een collectief bewustzijn.
Eckart Tolle noemt dat “the pain body”.
Een deel van ieders bewustzijn waar collectieve pijn ligt, pijn die we allemaal hebben en kennen.
Twee duidelijke voorbeelden zijn onrecht en het niet gezien worden:
Als we onrecht meemaken of zien dan doet dat met iedereen wat.
Als we niet gezien worden in een relatie dan doet ons dat ook allemaal wat.
Dat zijn zogenaamde collectieve pijnpunten en die komen we allemaal een keer tegen als we wat bewuster naar onze gedachten, gevoelens en emoties gaan kijken.
Ten vierde kunnen we ook concluderen dat er ook nog een bron is waar al het bewustzijn al is en uit komt, zelfs nog voor het individueel wordt.
Waarom deze conclusie? Daar zijn een aantal aanwijzingen voor.
Bewustwordingsprocessen worden in gang gezet zodra je iets wilt weten wat je nog niet weet, iets wilt leren wat je nog niet kent, iets gaat doen wat je nog niet gedaan hebt.
Het begint vaak met het stellen van vragen. Het stellen van vragen zet je wereld namelijk in beweging.
Waarom, waarvoor, waardoor, wie, wat, waar en hoe vragen.
Meestal beginnen we dan met gebieden te doorvorsen die al door anderen zijn ontdekt en zijn gevonden en als dat voor ons voldoende en bevredigend is, stopt daar het proces. En soms geloven we het dan verder wel. “
Geloof is voor mensen die het niet echt willen weten” zei Bhagwan Shree Rajneesh ooit. Maar wie het echt wil weten en geen genoegen neemt met de bevindingen van anderen zal zelf verder moeten zoeken en dus mogelijk ook weer nieuwe invalshoeken en perspectieven kunnen vinden.
Het proces van bewustwording is feitelijk niets anders dan een voortdurend ontdekken van dat wat er al was. Als je iets ontdekt of je van iets bewust wordt dan creëer je niet iets nieuws, je ont-dekt het alleen maar, je word je bewust van iets wat er al lang was. Het was er al, alleen nog niet in jou.
Je vindt misschien iets wat altijd verborgen was maar dan nog is het feitelijk niets nieuws. Het is hooguit iets nieuws voor jou, als vinder en mogelijk ben je zelfs de eerste vinder. Dan heb jij iets gevonden, jij hebt iets ontdekt, iets wat er al was want anders kon je het niet ont-dekken noch vinden. Vinden en ontdekken is iets anders dan uitvinden, iets uitvinden is iets combineren van dat wat er al was maar nog niet eerder gecombineerd is geweest.
Wat we vinden of ontdekken in en met bewustwordingsprocessen was dus al ergens aanwezig. Dat ergens zou je bijvoorbeeld het totale of alles omvattende universele bewustzijn kunnen noemen. Daar lag het al en jij hebt het nu zelf ontdekt of gevonden en daardoor is het nu ook onderdeel van jouw individuele bewustzijn geworden. Daardoor is jouw individuele bewustzijn weer iets minder individueel en iets meer universeel geworden.
Met bewustwordingsprocessen komt het er eigenlijk op neer dat we vanuit ons individuele bewustzijn niets anders doe dan de toegang tot het totale alles omvattende universele bewustzijn vergroten waardoor we steeds meer van dat totale alles omvattende universele bewustzijn in ons individuele bewustzijn kunnen opnemen. Of is het andersom, neemt het totale alles omvattende universele bewustzijn ons individuele bewustzijn meer en meer in zich op omdat we dat meer en meer kunnen toelaten? Als dat laatste waar is, dan zijn bewustwordingsprocessen processen waardoor we uiteindelijk volledig opgenomen zullen worden in het totale alles omvattende universele bewustzijn, en dan verdwijnt onze “ik” dus. Zou dat de weg naar verlichting zijn? Het individuele wat ophoudt te bestaan omdat het zich in het geheel herkend heeft? Een deel wat weer in het geheel is teruggekeerd, en er in feite nooit van los is geweest.
Hoe dan ook, deze hele benadering impliceert een aantal zaken. Allereerst dat er een alles omvattend universeel bewustzijn is, een soort van bron of hoofdstroom waarin alles aan kennis en inzichten al aanwezig is. Het impliceert ook dat er een individueel bewustzijn is dat nog geen volledige notie heeft van dat totale universele bewustzijn en denkt dat hij of zij als een “ik” los staat van dat universele bewustzijn.
Dat wil zeggen dat er één volledig alles omvattend universeel bewustzijn is en dat er miljarden individuele bewustzijns zijn, want er zijn miljarden mensen.
Tellen we daar de mensen bij op die in de loop van het bestaan van de aarde al op aarde zijn geweest, dan komen we tot astronomische aantallen individuele bewustzijns.
Dat laatste is niet helemaal waar, want “continuïteit van leven” wil zeggen dat één individueel bewustzijnslijn meerdere levens veroorzaakt en dan komen we weer tot andere getallen.
Dan zullen er dus méér mensen op aarde zijn geweest dan dat er individuele bewustzijnslijnen zijn.
Dit gaan we in het komende stuk verder uitleggen.
De term: reïncarnatie…
Pim van Lommel (cardioloog, onderzoeker, schrijver) heeft in zijn boek “eindeloos bewustzijn” aangetoond dat het bewustzijn van mensen los staat van het al dan niet actief zijn van de hersenen.
Te veel mensen die volgens de daarvoor benodigde apparatuur geen aantoonbare hersenactiviteiten hadden, hebben toch zaken waargenomen.
Dit zijn de Bijna Dood Ervaringen (BDE), de mensen die in coma hebben gelegen en na hun coma periode toch van alles en nog wat hebben waargenomen en daar ook verslag van doen.
De Amerikaanse arts/neuroloog Eben Alexander heeft over zo’n beleving een boek (na dit leven) geschreven en beweert hetzelfde.
Ook al geeft het brein het op, blijkbaar stopt het leven niet.
Het waarnemen, dus bewustzijn, gaat gewoon door. De vorm waarin het leven is gevat sterft wel, want de vorm waarin “ik” gevat ben is onderhevig aan tijd, aan geboren worden, aan ouder worden, aan verval en aan dood. Dat weten we allemaal.
Het leven gaat ook na de dood door en dan hebben we het over reïncarnatie.
Alleen is reïncarnatie ook weer zo’n woord.
Zohra Noach, oprichtster van Psychosofia, mysticus en lange tijd goede vriendin, gebruikte in plaats van het woord “reïncarnatie” de term “continuïteit van leven”.
Continuïteit van leven klinkt mij nog steeds stukken beter in de oren, minder oosters, minder beladen. Daarbij ben ik van mening dat “continuïteit van leven” veel meer de lading dekt. Continuïteit van leven, het leven dat door gaat, leven dat blijft bestaan ook al is het in een andere vorm.
Dat weten van continuïteit van leven, daar kwam naar aanleiding van het nadenken over “het bewustzijn” in relatie met mijn eigen bewustzijn, opeens een voor mij nieuw inzicht bij.
Nee, niet nieuw, ik realiseerde me opeens de consequentie van een weten.
Namelijk het inzicht dat ik, hier en nu, tijdelijk een eindproduct ben van een individueel bewustzijn wat al talloze eeuwen gaande is.
Misschien is het beter als ik mijn individueel bewustzijn een “individuele bewustzijnslijn” noem, dat dekt de lading wat beter.
Kortom, ik ben tot mijn dood een tijdelijk eindproduct van een individuele bewustzijnslijn die al eeuwen gaande is…
Mensen die over continuïteit van leven praten, praten over het gegeven dat ze vóór dit leven van hier en nu, meerdere andere levens hebben gehad.
Veel mensen zeggen dat ook op een manier alsof ze zelf dat vorige leven hebben gehad. Ze zeggen dan ook dat: “ik in mijn vorig leven die of die ben geweest en dat ik dit of dat heb gedaan of dit of dat heb meegemaakt in mijn vorige leven”.
Er zijn zelfs mensen en ook geloofsrichtingen of religies die ervan uit gaan dat het lijden in dit leven een schuldaflossing of straf is van wat er in vorige levens is gedaan.
Er zijn ook mensen die prat gaan over hun vorige levens, wie ze zijn geweest, wat ze gedaan hebben.
Ik heb daar altijd weerstand bij gehad. Zoals ik al eerder het uitgelegd denk ik niet dat je kunt zeggen dat de “ik” die je nu bent dezelfde “ik” is die dat voorgaande leven heeft gehad.
Voor mij klopt dat niet omdat ik die “ik” identificatie met vorige levens niet terecht is. Ik denk namelijk dat ieder mens uniek én eenmalig is.
Het bewustzijn zet zich voort, vandaar ook de naam: “individuele bewustzijnslijn”. Het is die bewustzijnslijn die zich voortzet.
Dat wat we “ik” noemen is echter grotendeels een tijdelijk “breinproduct”.
Daarin kun je het brein zien als een soort van schakelkast tussen bijvoorbeeld je eigen bewustzijn, het universele bewustzijn, je lichaam, je denken, je emoties, je gevoelens, je heden en verleden.
Dat blijkt ook wel, want als dat brein beschadigd raakt door ziekte of een ongeluk dan kan die “ik” soms al veranderen en soms zelfs totaal anders zijn.
Dan werkt die schakelkast niet goed meer en gaat dan zaken vreselijk door elkaar gooien.
Als ziekte of een ongeval een “ik” al ernstig en ook definitief kan veranderen, wat zal de dood dan wel niet betekenen voor die “ik”.
Het kan niet anders dan dat door het overlijden dat “ik” compleet verdwijnt, omdat de schakelkast, die voor de samenhang zorgde, volledig en definitief verdwijnt.
Dat is dan het einde van een unieke en éénmalig mens.
Zijn of haar “ik” verdwijnt maar het bewustzijn gaat verder….
Als ik het over mijn vorige levens heb, dan heb ik het over mijn individuele bewustzijnslijn die al eeuwen gaande is en die al vele voorgangers geproduceerd heeft. Mijn vorige levens zijn mijn voorgangers en ik draag daar aspecten en deelaspecten van in mijn individuele bewustzijnslijn.
Mijn individuele bewustzijnslijn is de continue factor door de eeuwen heen en uit die individuele bewustzijnslijn zijn elke keer mensen ontstaan, levens ontstaan, “ikken” ontstaan.
Feitelijk zijn er alleen maar voorgangers en nu ben “ik” er. Ik ben voor nu de laatste in en vanuit die individuele bewustzijnslijn.
Wie de lijn verder gaat voortzetten als ik kom te overlijden is mij niet bekend. Die zal zich pas werkelijk kunnen vormen als ik er niet meer ben, want aspecten van wie ik was worden daar weer een onderdeel van.
Die volgende kan dus nooit “ik” zijn net zoals de vorige nooit “ik” geweest kan zijn.
Continuïteit van leven wil ook zeggen dat het voortdurend doorgaat, dus niet zichzelf elke keer herhaalt maar voortgaat.
Dat is een enorm bijzondere gedachte dat ik, hier en nu, de laatste manifestatie ben van een bewustzijnslijn die al eeuwen aan de gang is.
Ik draag nu, vanwege die bewustzijnslijn waar ik ook uit ontstaan ben, al die voorgangers in mij.
Die zijn allemaal onderdeel van mijn individuele bewustzijn en daar zitten ze ook allemaal in, ook al ben ik me daar niet of maar ten dele van bewust.
Ik draag in mijn bewustzijnslijn aspecten of deelaspecten van alles wat zij hebben geleerd, alles wat zij hebben ervaren, alles wat zij hebben geweten, alles wat zij hebben gedaan.
Ik draag dus ook al hun liefde, pijn, verdriet, woede, onrecht, geweld.
Ik ben een tijdelijk eindproduct van alles wat voor mij vanuit deze bewustzijnslijn is ontstaan en is gedaan.
Alles wat vóór mij is geweest heeft veroorzaakt dat ik nu “ik” ben.
Dat beseffende moet het wel van groot belang zijn dat ik ook echt “ik” kan en mag zijn van mezelf, er is namelijk eeuwen werk en leven aan vooraf gegaan om deze “ik” nu te kunnen zijn.
Van dit besef ben ik in ieder geval een aardige tijd stil en ontroerd geweest….
Hoe bijzonder en hoe waardevol is het om echt deze mens te kunnen zijn, met alles wat ik kan en alles wat ik nog niet kan, met alles wat ik ben en alles wat ik nog niet ben.
Alles in mij, alles wat ik heb en ben, en alles wat gebeurt of niet gebeurt, heeft namelijk een voorgeschiedenis waar ik weinig aan kan doen.
Waar ik wat aan kan doen is hoe ik daar nu mee omga, wat ik daar nu mee doe, hoe ik nu met het leven om ga, wat ik daar nu mee doe. Daar ligt mijn bereik, daar ligt mijn verantwoordelijkheid.
En dan opeens wordt ook duidelijk dat echt alles wat in mijn leven gebeurt of niet gebeurt een gevolg is van alles wat ooit vanuit mijn individuele bewustzijnslijn is gedaan, of juist niet is gedaan.
Hoewel het lijkt dat heel veel dingen uit het niets ontstaan en zonder doel of reden gebeuren is niets minder waar.
Letterlijk alles, elk detail heeft te maken met het verleden van mijn eigen individuele bewustzijnslijn.
Het zit allemaal in die lijn, en het komt allemaal uit die lijn, die lijn die ik nu ben en alles wat die lijn is, ben ik nu, is nu van mij, is nu voor mij.
Alles wat gebeurt in mijn leven is een gevolg van oorzaken, van iets dat ooit ergens vanuit die individuele bewustzijnslijn is gedaan en is ontstaan.
Alles heeft een oorzaak, een reden en een zin en is van, voor en door mij en de inhoud van mijn individuele bewustzijnslijn.
Ik ben de laatste in de lijn en ik heb met al mijn voorgangers van doen, of ik nu wil of niet, of ik me er bewust van ben of niet…
Om het nog ingewikkelder te maken, ik heb niet alleen met de voorgangers van mijn eigen individuele bewustzijnslijn te maken, maar ook met al de individuele bewustzijnslijnen die mijn individuele bewustzijnslijn hebben gekruist.
Waar contacten zijn geweest die verder gingen dan het dag en hallo niveau.
En dan bedoel ik alle interacties die daarin en daardoor zijn geweest.
Alle interacties, van de meest liefdevolle tot de meest gewelddadige, ze hebben allemaal hun sporen achtergelaten en echt alles wat toen niet in liefde is gedaan en is afgerond, zal z’n afronding nog moeten krijgen en dat zal voor her-ontmoetingen zorgen.
Waarom, omdat alleen liefde iets kan afronden, de rest blijft zwaarte en beweging veroorzaken.
Dat is ook wat karma letterlijk betekent, werk dat nog gedaan moet worden.
Dat lijkt oneerlijk, is mijn eerste gedachten.
– Krijg ik dan in mijn leven allerlei worstelingen en lijden op mijn bordje
vanwege liefdeloze acties van mijn voorgangers?
– Krijg ik in dit leven misschien dan wel één of andere ziekte, omdat een
voorganger in mijn individuele bewustzijnslijn ooit iets heeft onderdrukt of iets
heeft gedaan of juist niet gedaan heeft?
– Komt er geweld op mijn pad omdat een voorganger geweld heeft gebruikt? —
– Word ik als kind mishandeld omdat een voorganger mensen heeft
mishandeld?
– Word ik in oorlog en armoede geboren, omdat mijn voorganger oorlog en
armoede heeft veroorzaakt of in stand heeft gehouden of er onderdeel van is
geweest?
Werkt oorzaak en gevolg op deze wijze door, net zo lang tot alles wat krom is gedaan weer recht is?
Totdat alles wat vanuit liefdeloosheid is gedaan door liefde weer hersteld is, vergeven is, geaccepteerd is?
Ik denk dat dit klopt, maar dan is er ook een andere kant.
Misschien hoef ik dan een bepaalde worsteling of een bepaald lijden in dit leven juist niet meer te ondergaan, omdat één of meerdere voorgangers dat al ondergaan en ervaren hebben, en daar al lering uit getrokken hebben?
Dan heb ik al bepaalde kwaliteiten en gaven, kennis en inzichten, juist omdat mijn voorgangers al allerlei bewustwordingsprocessen hebben ondergaan of hebben doorgeworsteld?
Ben ik daarom in een veilig land geboren, omdat er in mijn individuele bewustzijnslijn al genoeg oorlogen, honger en natuurrampen zijn meegemaakt en de gevolgen in mijn lijn al zijn uitgebalanceerd?
Krijg ik in dit leven juist géén ziekte, omdat ook dat al genoeg meegemaakt is?
Ben ik een Hsp’er omdat voorgangers al ontwikkelingen hebben doorgemaakt op het vlak van gevoelens, gevoeligheid, helder zien, helder kijken, helder voelen?
Als alles oorzaak en gevolg is, dan moet dit wel zo zijn.
Dan is dit hele oorzaak- en gevolgverhaal de reden dat ieder mens is wie die is, doet wat die doet, denkt zoals die denkt, voelt zoals die voelt, weet wat die weet.
Dan ligt daar de reden van je man of vrouw zijn, je gezond of ziek zijn, je armoede of rijkdom, waar je geboren wordt, in welke tijd je geboren wordt, in welke omstandigheden je terecht komt, wat wel of niet gebeurt in je leven, wie je wel of niet ontmoet enz.enz..
- Dan is dit ook de reden dat kinderen uit één gezin zo enorm verschillend kunnen zijn.
- Dan is dit ook de reden dat mensen die heel gezond leven toch kanker kunnen krijgen omdat de aanzet daartoe door voorgangers al is aangezet.
- Dan is dit de reden dat mensen die heel ongezond leven heel oud kunnen worden.
- Dan is dit de reden dat kinderen kanker krijgen en jong sterven.
- Dat de ene mens in overdreven rijkdom leeft en de ander geen rooie cent heeft en sterft van de honger.
- Dat de ene mens in een aaneenschakeling van ellende en lijden zit en de ander nooit iets meemaakt en half slapend oud wordt.
- Dan is dit de reden van alles dat in ons leven gebeurt of juist niet gebeurt.
Omdat wij niet bewust zijn van de inhoud van onze eigen individuele bewustzijnslijn zijn, zullen we ook elke keer verrast worden door wat er gebeurt of niet gebeurt in ons leven.
We missen de oorzaak en dus verrast ons het gevolg, we missen de samenhang.
Lijden is daardoor eeuwenlang gezien als een soort van straf of wraak van een of andere hogere macht.
Religie is mede ontstaan als poging om grip te krijgen op dit proces.
Door te bidden, te offeren, te doen wat God wil, proberen mensen hun lot te verzachten, het lijden te voorkomen, zich te behoeden voor wat kan gebeuren.
Eeuwenlang is lijden of voorspoed gezien als een gevolg van de relatie tussen mens en die hogere macht.
Had je voorspoed dan deed je het goed, lijden was straf of wraak, dan heb je iets niet goed gedaan.
Het is de bron van enorm veel angst, schuld en miskenning, onderdrukking, oorlogen en conflicten geworden in de geschiedenis van mensen.
Terug naar de individuele bewustzijnslijn.
Al die voorgangers in/uit mijn eigen individuele bewustzijnslijn zijn onderdeel van wie ik nu ben en als ik doodga dan wordt wat ik “ik” noem weer een onderdeel van mijn opvolger.
Dat is een continu proces, dat is wat continuïteit van leven werkelijk is.
Mijn opvolger of opvolgster, hij of zij zal mogelijk van bepaalde aspecten of deelaspecten profijt hebben, en van andere zaken zal hij of zij mogelijk last hebben omdat daar het profijt nog verpakt zit in leringen.
En “wij”, ik en mijn voorgangers, wij dragen gezamenlijk de verantwoordelijkheid voor elkaar en alles wat we doen en gedaan hebben.
Wij staan allemaal ten dienste van die individuele bewustzijnslijn.
En dat besef, dat wij ten dienste staan van die individuele bewustzijnslijn, zou dat kunnen helpen om te beginnen met wat meer acceptatie naar onszelf en naar anderen?
Hoe we er uitzien, wie we zijn, wat we denken en voelen.
Het besef dat die individuele bewustzijnslijn ons zo geschapen heeft, omdat we nu alleen zo kunnen zijn vanwege alles wat er geweest is tot nu toe?
Dat wie we nu zijn en hoe we nu zijn en de situatie waarin we nu zitten allemaal logische en onvermijdbare gevolgen zijn van wat er ooit is geweest?
Daar kun jij niks aan doen, daar kan ik niks aan doen…ik kan het hooguit accepteren dat dit het is en dat dit zo ook moet zijn om verder te kunnen.
Al het vechten ertegen, al het niet willen, haalt niets uit.
Je kunt een proces van eeuwen niet bevechten…
Het zou beter zijn om vanuit een stuk acceptatie op zoek te gaan naar wat je er wel mee kunt doen, wat het betekent, wat de zin is….
Voortaan, als iemand vraagt: “hoe is het”, zal ik zeggen: “het kan niet beter”.
En dat klopt, het is zoals het moet zijn, elke dag, elk moment.
Dit is hoe het moet zijn om die individuele bewustzijnslijn te kunnen voortzetten, de lijn die mij bepaalt en de vrijheid die ik heb om er wel of niets mee te doen en waarmee ik kan uitstellen, niet mee kan voorkomen.
Dat wil overigens niet zeggen dat je niet anders mag willen, dat je verder wil met zaken, dat je zaken wilt veranderen….
Maar doe dat dan vanuit een acceptatie van je uitgangspositie en niet vanuit afwijzing, weerstand, boosheid, frustratie enz…
Geld dit dan voor ieder mens, is ieder mens verantwoordelijk voor een individuele bewustzijnslijn die al eeuwen gaande is?
Hoe meer ik er over nadenk, hoe meer ik hiervan overtuigd raak.
Opeens kwam die gedachte voorbij zetten, de gedachte dat die individuele bewustzijnslijn feitelijk dat is wat men “ziel” pleegt te noemen.
Dat noemen mensen ook wel het hogere zelf, of het dat diepere zelf.
Eeuwen is ervan uit gegaan dat de ziel iets boven ons is, iets Goddelijks, ook iets oordelend of iets willend, of iets religieus of spiritueels. Zeker in de katholieke leer is de Ziel een hoofdrolspeler tussen God en mens.
Als die individuele bewustzijnslijn eigenlijk dat is wat men ziel noemt…en dat is een onderdeel van onze eigen individuele bewustzijn, dan hoef je die ziel niet te redden, of te aanbidden, te zoeken, er allerlei dingen voor te doen.
Die is er dan gewoon, in ons allemaal, altijd.
Zoeken naar je ziel, is zoeken naar de sporen van jouw voorgangers in jouw eigen individuele bewustzijnslijn.
Luisteren naar je Ziel, is luisteren naar de echo’s uit je eigen verleden.
Trouw zijn aan je ziel is trouw zijn aan je eigen individuele bewustzijnslijn. Trouw zijn daaraan is in diepste essentie ook trouw zijn aan de bron waar alles uit ontstaan is.
Ik heb het net over het alles omvattende universele bewustzijn gehad.
Je zou dat als de bron kunnen zien, de hoofdstroom of hoofdweg.
Net zoals op aarde elke hoofdstroom uiteindelijk zijstromen creëert, gewoon omdat de oever scheurt, afbrokkelt, een rotsblok de doorgang blokkeert, zo zijn er uit dat totale bewustzijn zijwegen ontstaan, individuele bewustzijnslijnen.
Het begin van zo’n zijstroom of individuele bewustzijnslijn draagt nog volop de kwaliteiten van de hoofdstroom, dat is logisch.
Je zou kunnen zeggen dat die individuele bewustzijnslijn als basis ook die hoofdstroom heeft, daar ook altijd mee verbonden blijft.
Hoe verder die individuele lijn zich ontwikkelt, hoe meer andere invloeden erin zullen plaatsnemen.
En het zal zelfs zover komen dat de oorsprong van die lijn zo vertroebelt raakt dat de oorsprong bijna niet meer te zien is, maar zonder verbondenheid met de bron kan de zijstroom niet bestaan, dus elke zijstroom is verbonden…dat is goed om te weten.
Ieder mens is verbonden met de bron, anders zou die mens er niet kunnen zijn…
In heel veel boeken, visies en benaderingen worden de ziel en ook het ego, beschreven als zijnde ongrijpbare en ontembare machten en krachten die ons kunnen opbouwen of afbreken. In de beleving van veel mensen bevinden beide zich in de mist van de mystiek, voelbaar, merkbaar, maar toch onzichtbaar.
De ziel wordt daarin vaak als bondgenoot gezien, een bondgenoot met een goddelijk randje.
De ziel heeft altijd het goede met ons voor, zelfs als we in diep lijden terecht zijn gekomen, zelfs als niets lijkt te lukken. De ziel is de wijze, de stille, de drager van zin en betekenis.
Ook al snappen wij niets van het leven, de ziel wel. De ziel weet alles en maakt alles goed. Het is alleen nog de kunst om je ziel te vinden en te leren verstaan…
Het ego daarentegen wordt gezien als de sluwe vos.
Dat is de etterbak in ons die ons elke keer weer onderuit trekt en laat hunkeren naar veiligheid, zekerheid, macht, lust, bevestiging, gelijk hebben, gezien willen worden, en status.
En liefst met veel status zodat we ook “echt” iemand kunnen zijn.
Het ego is ook de schuldige als we terugvallen in lullig gedrag, als we niet goed, niet eerlijk en niet lief kunnen zijn en over lijken gaan, zelfs over ons eigen lijk.
Het zal duidelijk zijn, het ego is in de ogen van veel mensen de boosdoener en die moeten we leren herkennen en afmaken. Het ego moet weg.
Het heeft mij in ieder geval altijd verwonderd dat de ziel en het ego zoveel macht worden toegediend.
Hoeveel spirituele stromingen of religies zijn er niet die de ziel zien als opening naar wijsheid, inzicht en verlichting, of de weg naar God?
En het ego, het is zelfs zo dat sommige goeroes, hulpverleners en therapeuten verschillende houding en gedragsaspecten toeschrijven aan de werking van het ego. Vaak wordt aan het ego ook de schuld gegeven van het lijden.
Zelfs mensen die ik erg hoog heb zitten zoals Caroline Myss en Bhagwan Shree Rajneesh hebben het in hun boeken veel en vaak over de ziel die we dan moeten leren kennen en het ego dat we dan moeten bevechten.
Het zit in mijn beleving anders in elkaar, ik denk namelijk dat ego en ziel twee verschillende gezichten zijn van één en dezelfde laag in je, namelijk je eigen individuele bewustzijnslijn.
Ik ga ervan uit dat er een totaal bewustzijn is waar elk leven uit ontstaat.
Noem dat het universum, noem het God, noem het licht, noem het de bron, ik noem het Geest.
Je zou kunnen stellen dat ons eigen individuele bewustzijn is begonnen toen er uit dat totale bewustzijn een eigen bewustzijnslijn ontstond. Dit kun je vergelijken met hoe een zijweggetje uit een hoofdweg ontspringt.
Er is een hoofdweg waar iedereen op loopt en omdat opeens iemand een idee krijgt dat er bijvoorbeeld mogelijk een stukje overgeslagen kan worden of er een makkelijkere route is, ontstaat er een pad, een tussenweg.
En hoe vaker dat pad gekozen wordt, hoe meer het pad ook een weg kan worden. Zo ontstaan zijwegen, zo zijn wegennetten ontstaan.
In dit voorbeeld is de hoofdweg Geest, wat mij betreft de hoogste licht en liefdes energie.
De zijweg is de ziel, dat is dus een zijweggetje of een stroompje uit die hoogste licht en liefdesenergie die een eigen richting op gaat.
De ziel is dus het begin van je eigen individuele bewustzijnslijn, je eigen zijweg.
Aan het einde van die lijn bevindt zich jouw persoonlijkheid.
Dat is voor nu de uiteindelijke vormgeving van de zijweg die uit de hoofdweg is ontstaan. Deze uiteindelijke vormgeving, deze persoonlijkheid, voegt in leven en op elk moment iets toe aan deze zijweg.
Ons eigen bewustzijn heeft net zoals het totale bewustzijn vele verschillende gelaagdheden.
Zohra Noach, de grondlegster van Psychosofia (kennis van de werking van Geest) in Nederland, benoemde dat altijd zo mooi: “het bewustzijn is verdeeld in gradaties van niveaus, en elk niveau is ook weer in gradaties van niveaus te verdelen”.
Je kunt het vergelijken met de verschillende lagen van een taart. Van sommige lagen zijn we volledig bewust, die zien, ruiken, proeven en voelen we, we weten dat die er is.
Van andere lagen zijn we een beetje bewust.
Van weer andere lagen zijn we alleen bewust in bepaalde omstandigheden, bijvoorbeeld bij pijn of intens lijden of bij opperste blijdschap.
Er zijn zelfs bewustzijnslagen waar we compleet onbewust van zijn. In die laag vinden we ook zaken waar we wel bewust van zijn geweest, maar waar we door de invloed van de tijd of door langdurige onderdrukking uiteindelijk onbewust van zijn geworden.
Deze eigen bewustzijnslijn noemen sommige mensen dus de ziel.
Onze ziel is onze eigen bewustzijnslijn die haar oorsprong heeft in het totale bewustzijn en daar ook direct mee verbonden is en blijft, zoals ook een zijweg rechtstreeks verbonden blijft met de hoofdweg, hoe ver die zijweg zich ook uitstrekt.
Een deel van onze eigen bewustzijnslijn heeft dan ook alle eigenschappen van die hoofdweg in zich, alleen kun je je afvragen of dat in die bewuste laag ligt of dat het uiteindelijk in die onbewuste laag terecht is gekomen?
Wie beseft nog dat hij of zij verbonden is met het totale bewustzijn?
Wie beseft dat hij of zij meer is dan de “ik” waarvan uit geleefd wordt?
Zijn we niet allemaal in de volle overtuiging dat ik iemand anders ben dan jij?
En daarmee zijn we allemaal zijwegen geworden die overtuigd zijn geraakt dat ze los staan van de hoofdweg.
Het is nog erger, omdat veel mensen niet eens meer weten dat er überhaupt een hoofdweg bestaat of denken dat ze zelf de hoofdweg zijn…
De ziel of individuele bewustzijnslijn zou je kunnen zien als de oudste laag van ons individuele bewustzijn.
Met oud bedoel ik echt oud, misschien wel honderden eeuwen oud.
Eeuwen oud en elke keer weer zichzelf manifesterend in een ander mens, met een ander lichaam, in een andere genetische en erfelijke lijn, in andere omstandigheden, andere tijden, andere landen, een ander gender.
Die mens is elke keer anders en elke keer uniek, maar de ziel, die bewustzijnslijn, is elke keer dezelfde lijn.
Jouw ziel is dus eigenlijk niets anders dan je eigen individuele bewustzijnslijn.
Jouw ziel is nu van en voor jou, jij bent daaruit ontstaan.
Het is nu jouw bewustzijnslijn en die heb je zo lang je leeft en als jij doodgaat, zal die lijn gewoon verder gaan en zich, als de tijd daar rijp voor is, opnieuw manifesteren in een nieuwe mens.
Zo heeft ieder mens een eigen bewustzijnslijn die al feitelijk al eeuwen gaande is.
En ieder mens, iedere manifestatie, doet iets met die lijn, en dat is ook elke keer uniek, want de mens die die bewustzijnslijn op dat moment draagt is uniek.
Elke manifestatie voegt iets unieks toe aan die bewustzijnslijn wat alleen die mens op dat moment kan toevoegen, of haalt er iets uit of werkt iets uit of lost iets op uit die bewustzijnslijn wat alleen die mens op dat moment kan doen.
Elke manifestatie, elk mens, veranderd die bewustzijnslijn, de lijn zelf is daardoor blijvend anders.
Je ziel is dus je eigen individuele bewustzijnslijn, in en van jezelf, die al eeuwen gaande is.
Daar ligt als eerste de rechtstreekse verbinding met de hoofdweg, met het totale bewustzijn.
Dat zou je de basis kunnen noemen.
Daarbovenop liggen alle ooit opgedane kennis, inzichten en ervaringen.
Daar liggen dus ook alle door de eeuwen heen opgedane mystieke leringen en ervaringen waardoor mede het zogenaamde eigen diepe weten is ontstaan, waardoor eigen-wijsheid is ontstaan.
Dat diepe weten en die wijsheid en de rechtstreekse verbinding met de hoofdweg zorgen voor dat Goddelijke randje wat aan de ziel wordt toegedicht.
Dat is dat diepe weten dat we allemaal hebben.
Bijvoorbeeld dat innerlijk weten van goed of fout, het innerlijk weten over zingeving, over oorzaak en gevolg, over waarheid of niet waar, over veilig of onveilig.
We hebben het allemaal, dat weten, dat intuïtieve, dat instinctmatige.
We gebruiken het lang niet altijd optimaal, maar hebben het wel, altijd en overal.
Maar er ligt natuurlijk meer in die individuele bewustzijnslijn.
Naast al die wijze en prachtige dingen liggen er ook al die dingen die niet vanuit liefde zijn gedaan.
Al de lelijke dingen, de dingen die nog onafgemaakt zijn.
De dingen die nog volop beladen zijn met gevoelens van angst, onmacht, schuld, boosheid, teleurstelling, frustratie, wraak, twijfel en miskenning.
Daar liggen alle nog onverwerkte pijnen, daar liggen onoverwonnen angsten, het geweld dat we anderen aan hebben gedaan, het geweld dat ons is aangedaan…kortom, naast al die mooie lichtgevende zaken liggen er ook zware en donkere zaken.
En net zoals die lichte en mooie zaken spelen ook deze zware en beladen zaken een rol en ook dat voelen we, ook dat weten we intuïtief, instinctmatig…
En zodra die moeilijke nog beladen zaken aan bod komen, komt het ego om de hoek kijken.
Het ego is een deel van diezelfde individuele bewustzijns laag, alleen kun je dat zien als het jongste gezicht, dat is eigenlijk nog het onvolwassen stuk, het kindstuk.
De ziel is de volwassene kant van die individuele bewustzijnslijn aan het werk en het ego is het kindsdeel aan het werk.
Dat ego, dat kind, heeft net als alle kinderen een hoop behoefte aan aandacht, waardering en vertrouwen.
Dat is logisch, want het krijgen van aandacht, waardering en vertrouwen is voor ieder kind absoluut noodzakelijk om uiteindelijk zelf eigenwaarde en zelfvertrouwen te kunnen maken.
Aandacht, waardering en vertrouwen is iets wat een kind veelvuldig en langdurig moet krijgen van ouders en omstanders om uiteindelijk zelf ook te gaan geloven dat het in en met zichzelf ok is, dat het er mag zijn, dat het welkom is, dat het dingen zelf kan en mag.
Pas als er voldoende aandacht, waardering en vertrouwen is gegeven én is ontvangen zal het kind op dat gegeven, vanuit die basis, zijn eigenwaarde en zelfvertrouwen kunnen gaan opbouwen.
Daar begint volwassenheid, bij het ontstaan van voldoende eigenwaarde en zelfvertrouwen.
Volwassenheid:
Is dat echter onvoldoende gegeven, dus is er gebrek aan aandacht, waardering en vertrouwen geweest, dan zal dat kind dat proberen alsnog op te eisen.
Als er onvoldoende aandacht, waardering en vertrouwen is gegeven wordt dat namelijk gevoeld en beleeft als een vreselijke leegte, als een alles slopende afwijzing, als niet goed genoeg zijn.
Dat zijn gevoelens die onverdraaglijk zijn.
Om dat niet te hoeven voelen zullen kinderen alles doen om toch alsnog die aandacht, die waardering en dat vertrouwen te krijgen. Bijvoorbeeld door iedereen te gaan pleasen, alles beter te doen dan anderen, of door dwars te gaan liggen, overal moeilijk over te doen, overal angsten in te zien.
Kortom, door op alle mogelijke manieren aandacht te vragen, door vertrouwen te misbruiken en door waardering af te dwingen door het opblazen van vaardigheden of juist ontkennen van vaardigheden.
Kortom, al die dingen die we ego zijn gaan noemen en waarvan we zijn gaan denken dat het ego dat doet in en met ons, als een soort van innerlijke vijand. Mensen kunnen daar levens mee blijven ronddolen…
Nu zal het duidelijk zijn dat het niet een innerlijke vijand, of een macht of kracht buiten ons is wat ooit iemand ego is gaan noemen.
Nu zal duidelijk zijn dat ego eigenlijk niet bestaat.
Wat wij ego zijn gaan noemen zijn onvolwassenheden in en vanuit je eigen individuele bewustzijnslijn, die zich kenbaar maken aan je.
Door dat niet meer af te doen als ego waar je niets aan kunt doen, maar juist door dat te ontmoeten en te leren zien als iets van jezelf, kun je steeds meer volwassenheid toevoegen aan die bewustzijnslijn.
Hoe meer volwassenheid, hoe minder kindgedrag, hoe minder uitingen van wat we ego zijn gaan noemen.
Als dan de vraag om aandacht, waardering en vertrouwen wegvalt, als het kind volwassen is geworden en die mens voldoende eigenwaarde en zelfvertrouwen heeft opgebouwd, zal elke afhankelijkheid verdwijnen, zullen angsten verdwijnen, zal haat en afgunst verdwijnen, zal jaloezie, onbegrip, haast, boosheid verdwijnen.
Wat dan op de voorgrond komt is begrip, mildheid, tevredenheid, een diep ok zijn met jezelf en het leven hier en nu.
Volop in contact met je intuïtie, je diepe weten, je eigen bewustzijnslijn die al eeuwen dat contact heeft gezocht.
Thuis zijn.
Rob Droog