Depressief deel 1 gevoeligheid

Om überhaupt depressief te kunnen worden ga ik er vanuit dat je in een bepaalde mate aan twee voorwaarden moet voldoet;

1. je moet erg gevoelig zijn en
2. je moet een lage eigenwaarde hebben.

Als je die combinatie in je hebt dan kun je depressief worden, heb je die eigenschappen of voorwaarde onvoldoende, dan is depressiviteit in je vrijwel uitgesloten.

Iemand die niet in contact staat met zijn of haar gevoelens zal namelijk weinig last hebben van die gevoelens. Denk daarbij aan iemand die alles rationeel benaderd en gevoelens wegredeneert. Denk aan mensen die gevoelens wegdrukken of ontwijken, bijvoorbeeld met drugs, drank, medicatie.

Feitelijk zijn we allemaal gevoelig alleen heeft de één geleerd, misschien wel moeten leren,  gevoelens te onderdrukken en de ander niet. Mogelijk omdat onderdrukken niet nodig was, mogelijk omdat die gevoeligheid al te sterk aanwezig was en zich niet liet onderdrukken….

Een lage eigenwaarde is vaak bepalend of je wat je waarneemt en voelt deelt of niet deelt. Is je eigenwaarde laag dan deel je over het algemeen wat je waarneemt en voelt niet, dat sla je dan allemaal intern op. Te bang voor afwijzing, te bang om uitgelachen te worden, te bang om de plank mis te slaan. Teveel opgeslagen waarnemingen en gevoelens veroorzaken allerlei problemen, vaak lichamelijk en psychisch.

Dus jouw vraag laat al twee aspecten van jezelf zien, je bent waarschijnlijk erg gevoelig, misschien zelfs wel hoog-gevoelig, en je hebt een lage eigenwaarde.

Vandaag wil ik eerst met je praten over die gevoeligheid, de volgende keer gaan we het over eigenwaarde hebben.

Erg gevoelig wil zeggen dat er veel interne en externe prikkelingen binnen kunnen komen bij je. Er ontgaat je weinig en al die waarnemingen gaan ook nog eens de diepte in bij je.
Dat is ook een beetje kenmerkend voor mensen met ADHD, ADD, er ontgaat ze niets. En al die waarnemingen c.q. prikkelingen kunnen dus heel veel in je aanraken en die prikkelingen hebben ook nog eens een enorm groot bereik.

Dat wil zeggen dat die prikkelingen ook gelijk een eind de diepte in gaan bij je. Diep in de zin van diep je bewustzijn en diep je onderbewustzijn in, dus ook diep de tijd in. Dus als je erg gevoelig bent kan er door één prikkeling al enorm veel aangeraakt worden uit deze tijd én uit lang vervlogen tijden, en als je daarin geloofd, zelfs uit voorgaande levens.

En als zo’n waarneming of prikkeling zaken aanraakt waar nog oude gevoelsladingen op liggen zoals oude miskenning, schuldgevoelens, twijfel, pijn of oude angsten, dan brengen die oude ladingen je gevoelens in het hier en nu op een onevenredige wijze in beweging en dat kan dus enorm overweldigend zijn. Zeker als je niet weet wat er gebeurt in en met je.

Het is goed te beseffen dat één prikkeling al onevenredig veel gevoelsbeweging kan veroorzaken in je. En als je dan niet weet hoe dit werkt en wat er gebeurt en er ook niets mee kan, en dit gebeurt dagelijks, dan ontstaat er een soort van toenemende machteloosheid in je.
Je kunt er niets mee, je weet niet wat er gebeurt, en je kunt het niet stoppen. En die machteloosheid is naar mijn mening de bakermat van elke depressie………..

Erg gevoelige mensen hebben dus vaak last van overprikkeling. Nee, dat klopt niet, het is niet de hoeveelheid prikkeling die de boosdoener is.
De echte boosdoeners zijn de nog aanwezige oude gevoelsladingen die door die prikkeling uit het hier en nu alsnog in beweging komen.
Oude gevoelsladingen zijn als het ware ooit weggestopte gevoelens die je toen niet kon, mocht, durfde of wist te uiten. Dus al die keren dat je het wilde uitschreeuwen maar onderdrukt hebt, al die keren dat je zorg en aandacht nodig had maar onderdrukt hebt, al die keren dat je pijn en verdriet had maar niet hebt laten zien.

Zonder die oude gevoelsladingen is er niets aan de hand, dan ben je gewoon heel gewaar van jezelf in relatie met je omgeving en prikkels komen en gaan maar veroorzaken dan geen overweldigende gevoelsbelevingen meer, er is dan niets aan de hand dus.
Nee, het is niet de hoeveelheid prikkelingen die de boosdoener is, het is wat die prikkelingen aanraken in je. Daarom helpt het vaak ook niet als hulpverleners inspelen in het reduceren van prikkels, één prikkel kan namelijk al genoeg zijn om een overweldigend gevoel te veroorzaken.
En gevoelens, daar worden we pas gewaar van als ze in beweging komen.

Zonder beweging in je gevoelens neem je gevoelens gewoon niet waar, je herkent ze wel en ze zijn er ook want ze zijn al in beweging geweest, maar kennen en kunnen voelen is iets anders dan er last van hebben.

Buiten dat, kun je ooit last hebben van gevoelens die in beweging komen, is dat last of zijn dat slechts richtingaanwijzers die verwijzen naar oude ladingen die nog in je gevoelssysteem aanwezig zijn?
En zijn het juist niet die richtingaanwijzers die je zou kunnen gaan volgen om zodoende bij die oude ladingen uit te kunnen komen en alsnog uit te janken, uit te schreeuwen, uit te schelden, uit je werken in jezelf, te bespreken met anderen, uit te tekenen, uit te zingen, of wat dan en hoe dan ook?

Als die lading weg is, is de prikkeling geen probleem meer. De prikkeling is er, je waarneming is er, alleen raakt het niets zwaars meer aan en gaat het gewoon door je heen.
Het doet niets meer omdat er geen oude lading meer aanwezig is.
Hoe meer je je richting aanwijzers gaat volgen, hoe meer je gaat opruimen, hoe minder je gevoeligheid een probleem zal zijn.
Doe je dit, dan is ook je machteloosheid weg, is je machteloosheid weg dan kan depressie feitelijk niet meer ontstaan.

Nog even over jouw vraag met betrekking tot medicijnen.

Medicatie kan soms tijdelijk helpen, als je uitgeput bent door al die overweldigende innerlijke turbulentie, je slaapt niet meer, eet niet meer, alles is te veel geworden voor je en je komt er gewoon niet meer uit, dan is het goed om de zaak tijdelijk even plat te leggen.
Even niets meer voelen en even dat denken uitzetten en je lijf en mind even onderuit knikkeren.
Antidepressiva doet dat meestal wel goed, even los van de soms erg nare bijwerkingen. Antidepressiva beïnvloeden de zogenaamde neurotransmitters, met name serotonine en noradrenaline.

Als je op internet gaat kijken, kom je hier en daar een paar hele bizarre statements over deze zaken tegen.
Google bijvoorbeeld even op serotonine.
Deze kwam ik tegen, begin quote: “serotonine is het belangrijkste chemisch bestandsdeel dat er in onze hersenen voor zorgt dat we ons gelukkig voelen, dat we ontspannen en relaxt zijn en dat we voldoende zelfvertrouwen opbouwen en hebben. Serotonine tekort kan een oorzaak zijn van een depressie, angst en meer. Een serotonine tekort is verantwoordelijk voor de epidemieën van depressie en angst” eind quote.

Het wordt weergegeven alsof niet jij als gebruiker van je brein verantwoordelijk ben voor je gelukkig voelen, ontspannen en relaxed zijn, maar je brein, en met name serotonine is daar verantwoordelijk voor.
En als jij meer serotonine aanmaakt wordt je vanzelf gelukkiger en als je te weinig aanmaak wordt je mogelijk depressief.
Een serotonine tekort is zelfs verantwoordelijk voor de epidemieën van depressie en angst.
Maar ja, hoe je serotonine moet aanmaken, ik heb geen idee. Ik heb geen idee hoe ik überhaupt wat voor stof dan ook in mijn lichaam kan aanmaken.
Ik ben me totaal niet bewust van hoe mijn lichaam dat doet, ik ben alleen maar bewust van de gevolgen als mijn lichaam het wel of niet doet.

En soms heb ik dat gewoon veel te laat in de gaten, en soms negeer ik het liever dan dat ik er wat mee zou willen doen.
Los daar van, ik kan dus niet meer of extra serotonine aanmaken want ik weet niet hoe ik dat moet doen, dus moet ik wel medicijnen gaan slikken als ik me langdurig niet gelukkig of ontspannen voel.
Tenminste, zo lijkt het wel als ik de beschrijvingen op internet lees, als ik sommige wetenschappers en artsen moet geloven.
Toch weiger ik te geloven dat een proces waar ik niet bewust van ben volledig mijn gemoedstoestand bepaald en ik daar niets aan zou kunnen doen, het is zo onlogisch.

Ik denk dat er wat meer factoren een rol spelen in dat hele proces dan alleen de chemische werking in mijn brein.
Ik denk ook dat het gebrek aan serotonine of een overdaad aan serotonine een gevolg is van iets, en niet de oorzaak is.
En dat iets, dat heeft met mij te maken, misschien met wie ik ooit was, hoe ik het leven ooit deed, met wat ik nu doe, met wat ik nu voel, met wat ik nu denk, met hoe ik met dat alles om ben gegaan of nu om ga, of juist niet omga.
Dat iets heeft alles met mij te maken.

Als jij depressief bent, dan is er natuurlijk iets in en met je gebeurt wat onder andere de perfecte chemische werking in en van je brein heeft verstoord, en de gevolgen ervaar je nu in de vorm van een depressie.
Die chemische ontregeling in je brein is dus een gevolg en is niet de oorzaak.

En je kunt die ontregeling weer enigszins op chemische wijze herstellen met medicijnen, dat is wel aangetoond, maar helaas vaak met nogal wat bijwerkingen waar je niet echt vrolijker van wordt.
Even daargelaten dat je de werkelijke oorzaak van de verstoring van de perfecte chemische werking van je brein met medicatie niet weg kunt halen.
De oorzaak er van wordt niet door medicijnen opgelost, medicijnen onderdrukken slechts de gevolgen.

Laten we eens kijken wat jij gedaan hebt wat die verstoring veroorzaakt heeft.
Oei, dat klinkt alsof jij de schuldige bent in dit alles terwijl iedereen altijd maar roept dat jij er niets aan kan doen dat de depressief bent, dat het een ding van je brein is en niet van jouw…

De verantwoording leg ik dus bij jou als gebruiker van je brein neer, daar waar de begin verantwoording ligt, en niet bij de chemische werking van jouw brein, daar waar gevolgen zichtbaar zijn geworden.
De chemische werking van je brein wordt bepaald door hoe jij met jezelf in relatie met deze wereld om gaat of omgegaan bent.
Mogelijk spelen onbewuste zaken en handelingen hier een grote rol in, dat zou kunnen, maar dan wordt het tijd dat je wat meer bewust gaat worden van jezelf in relatie met jouw wereld.